x-factor
#28 (marvel)
Rahne verlaat het team, omdat ze door Cyclops is gevraagd
voor het nieuwe X-Force. Ze kan daar niets over vertellen
tegen haar teamgenoten, wat dus voor de nodige spanning zorgt.
Jamie Madrox reageert zich af op een groep Purifiers, de rest
van het team verwerkt de recente gebeurtenissen op hun eigen
manier. Duidelijk is in elk geval dat de zo bijdehante Layla
Miller wordt gemist, dat het team zonder haar langzaam uit
elkaar aan het vallen is. Als gebruikelijk ligt de nadruk
op de personages en op het realisme in de manier waarop ze
met elkaar omgaan. Dat leest zeer prettig weg, mede dankzij
de vloeiende tekenstijl, realistisch en daar waar nodig wat
donker. Vier sterren. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
fantastic
four #554 (marvel)
Een nieuw team makers begint vol met actie en legt de nadruk
daarna op de relationele aspecten van de Fantastic Four. Ben
Grimm laat zijn oog vallen op een docente, Johnny Storm stort
zich op een carrière als een rockartiest en Sue wordt
jaloers wanneer Reed Richards bezoek krijgt van zijn ex-vriendin
Alyssa Castle. Het is dat de basis van het verhaal wordt gevormd
door een interessant wetenschappelijk concept, anders was
het zonder meer te veel soap. De tekeningen zijn uitnodigend
realistisch en het is opvallend, dat is gekozen voor kaderloze
panels. De witte achtergrond die zo onstaat, is erg verfrissend.
Door het inleidende karakter is drie sterren genoeg. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
astro city:
beautie (dc)
In deze special wordt het verhaal verteld van Beautie, een
tot leven gewekte speelgoedpop die moeite heeft met menselijke
interactie en emoties. Ze wil graag meer weten over haar verleden,
over wie haar precies heeft gemaakt. Telkens als ze in de
buurt komt van de waarheid, vergeet ze het weer. Aan het eind
blijkt waarom. Tegen die tijd is het geen verrassing meer,
het volgt een paar doorzichtige clichés en de wollige
vertelstijl kan dat niet maskeren. Wel een compliment voor
hoe Beautie als personage wordt neergezet. Ook complimenten
voor het tekenwerk, dat een unieke look voor Beautie vindt,
zonder dat het ten koste gaat van het realisme. Ik geef twee
sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
american
virgin #23 (dc)
Laatste nummer van een serie die terecht is stopgezet, omdat
het na een leuk begin snel is verzand in een doelloos ronddobberen
van hoofdpersonage Adam Chamberlain. Aan het einde keert het
verhaal uiteraard terug naar de kern van het avontuur, namelijk
de dood van Adams vriendin en zijn zin naar wraak op de personen
die hiervoor verantwoordelijk zijn. Hoewel de plot alle losse
eindjes aan elkaar knoopt en ook thematisch alles mooi afrondt,
is het stiekem té netjes, té toevallig en gekunsteld.
Op het vlak van de tekeningen geen klachten, want de eenvoudige
stijl blijft effectief en heeft de serie een herkenbaar uiterlijk
gegeven. Met twee sterren krijgt het wat het verdient. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
dmz #28 (dc)
Een losstaand verhaal over Soames, een personage dat op de
eerste paar pagina's van dit nummer wel erg veel lijkt op
het gebruikelijke hoofdpersonage Matthew Roth. Door middel
van flashbacks wordt getoond hoe hij in de dagen na de start
van de oorlog in New York heeft overleefd en hoe hij Manhattan
af wilde. Gegeven de beperkte ruimte van dit avontuur ligt
al snel vast hoe het gaat eindigen, dus het moet het nu vooral
hebben van de aandacht voor het leven van dag tot dag tijdens
de oorlog. Dat wordt zeker op slimme wijze uitgewerkt en daarbij
krijgt het steun van helder tekenwerk, dat krasserige lijnen
mengt met duidelijke composities. Al met al goed voor drie
sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#88 (dc)
Met het eind van de reeks in aantocht wordt zo vlak voor wat
waarschijnlijk het laatste verhaal zal zijn nog even een nummer
gevuld met een afgerond avontuur. De nieuwe personages die
daarin een rol spelen, kunnen echter voor geen seconde overtuigen.
Hun rollen blijven beperkt tot te onduidelijke dialogen. En
die van slachtoffer. Gelukkig is op de achtergrond ook aandacht
voor de rode draad van de reeks en worden de pionnen naar
de juiste plek op het schaakbord geschoven. Dat en ook echt
alleen dat maakt dit verhaal nog acceptabel. Het tekenwerk
blijft gevrijwaard van die kritiek: het is gestileerd, duister
en sfeervol als altijd, vandaar dat ik uitkom op twee sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso