dark tower:
the long road home #1 (marvel)
De tweede miniserie over Roland Deschain en zijn vrienden
pikt de draad op waar de eerste reeks was gebleven. De terugreis
naar Gilead is begonnen, waarbij de dood van Susan Delgado
voor de onderlinge spanningen zorgt. Tegelijkertijd wordt
over enkele andere schijven aandacht geschonken aan een handjevol
subplots. Het gevolg is een nummer met een erg laag tempo,
waarin weinig gebeurt. De lekker ouderwets geschreven tekstkaders
geven weliswaar de schijn van diepgang, het ziet ernaar uit,
dat ook deze miniserie beter leest als paperback. Daar staat
tegenover dat het tekenwerk prachtig, sfeervol en sierlijk
is als altijd. Alles bij elkaar komt het uit op drie sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen jae
lee
the twelve
#3 (marvel)
De twaalf helden uit de Tweede Wereldoorlog moeten zich aanpassen
aan de moderne tijd en dat gaat natuurlijk niet zonder slag
of stoot. Het is knap hoe de grote cast gebalanceerd wordt
neergezet, met net voldoende aandacht voor de individuele
personages. Daarentegen worden in sommige gevallen net te
veel clichés uit de kast gehaald en met de Phantom
Reporter als verteller betekent dat automatisch een teveel
aan expositie in tekstkaders. Alleen met een sterk centraal
conflict kan het uitstijgen boven de episodische vertelstijl.
Het statige, realistische tekenwerk sluit overigens goed aan
op de thematiek van de serie. Zelfs de kleinste plaatjes zitten
vol detail. Voor nu drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
powers #28
(marvel)
Een flashforward zorgt voor spanning in het verhaal over de
seriemoordenaar die het op jonge meisjes heeft gemunt. Deze
zaak brengt detective Christian Walker weer in contact met
zijn voormalige partner Deena Pilgrim, helaas wel in een chaotische
scène in een nachtclub. Puur verteltechnisch is daar
soms niet duidelijk wat met wie gebeurt, dat is niet bevorderlijk
voor de spanning. En de tien pagina's Deena in gevecht, halverwege?
Als deze serie de nieuwe formule van meer pagina's per nummer
gebruikt voor dit soort opvulling, is dat zonde. Wel geeft
het de tekenaar ruimte voor de sterke shots, met stilistisch
werk, dikke lijnen en warme kleuren. Geen drie sterren, wel
twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
young liars
#1 (dc)
Nieuwe serie over Danny Noonan en zijn omgang met Sadie Dawkins.
Sadie heeft een kogel in haar hoofd en is daardoor minder
gevoelig voor menselijke emoties, wat haar tot een cartoonpersonage
maakt, inclusief het overdreven taalgebruik en de vreemde
acties. Met Danny als verteller worden soms wat vreemde sprongen
gemaakt. Dat geeft een interessante structuur aan een verhaal
dat voor de rest kan terugvallen op de voor de schrijver gebruikelijke
thema's over onthechte jongeren. Het tekenwerk is wennen in
kleur, maar dankzij de zachte tonen pakt het goed uit. Van
het versimpelde realisme tot de aandacht voor detail, alles
is uniform in stijl. Een goed begin, vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
the vinyl
underground #6 (dc)
De nieuwe verhaallijn over Morrison Shepherd en zijn groep
vrienden brengt een verse occulte zaak op hun pad. Het blijkt
een moord waarbij duidelijk veel aandacht is besteed aan details,
vol verwijzingen naar literatuur en het spoor brengt het viertal
naar een club waar meisjes worden misbruikt. Het aardige van
deze uitwerking is dat het in feite over twee schijven wordt
verteld. De toegevoegde waarde blijkt echter pas aan het einde,
waar de twist op zijn best is. Misschien dat de intelligente
aanpak het verhaal wat ontoegankelijk maakt. En misschien
geeft het licht gestileerde tekenwerk vol dikke lijnen de
verkeerde indruk. Voor wie doorzet, is dit zonder meer vier
sterren waard. tekst
si spencer tekeningen simon gane
the exterminators
#27 (dc)
Een losstaand verhaal over de jonge Danielo, die zich meer
bewust wordt van zijn culturele achtergrond als latino. Langzaamaan
krijgt hij verkeerde ideeën en wordt hij verdacht van
het plegen van bomaanslagen in een supermarkt. Pas aan het
eind blijkt hoe de vork werkelijk in de steel zit. Dit nummer
laat zien hoe de complexe vertelstijl met een ouderwetse hoeveelheid
tekst het soort diepgang creëert dat tegenwoordig niet
vaak meer in comics opduikt. Het is spijtig dat het werk van
de gasttekenaar net onder de maat blijft, met veel losse lijnen
en te houterige composities, anders was dit een mooi affiche
voor de serie geweest. Nu kom ik uit op een score van drie
sterren. tekst
simon oliver tekeningen john lucas
pax romana
#2 (image)
Net als de vorige keer bestaat het nummer uit een droge opsomming
van feiten. Het is een les in de geschiedenis, waardoor veel
ruimte opgaat aan expositie en weinig overblijft voor goede
dialogen die de personages helder vormgeven. Dat neemt niet
weg dat, ook net als de vorige keer, de besproken materie
zo intrigerend is, dat het hier geen bezwaar mag zijn. Waar
het idee van tijdreizen en het aanpassen van de geschiedenis
niet origineel is, blijft de uitwerking dat wel, met juist
die wetenschappelijke insteek als aantrekkelijke punt. Het
tekenwerk is prachtig vormgegeven, artistiek en uitdagend,
waarbij het totaalplaatje de stijl naar een hoger niveau stuwt.
Vier sterren. tekst
& tekeningen jonathan hickman
echo #1 (abstract)
Julie Martin is een vrouw die vecht voor haar huwelijk en
zonder dat ze het doorheeft getuige is van de explosie van
een experimenteel gevechtsharnas. De regen kleine, metalen
kogeltjes die in de woestijn op haar neerdaalt, blijft plakken
op haar lichaam. En wanneer ze samensmelten tot een soort
tweede huid, staat haar leven op zijn kop. Opvallend dat de
maker van Strangers in Paradise nadrukkelijk een andere thematiek
opzoekt. Dat kan goed uitpakken, al kan daar door het inleidende
karakter van dit nummer nu nog weinig over worden gezegd.
Hopelijk kan het zwierige tekenwerk het aan, want de actie
uit de beginscène is het minst sterke deel. Drie sterren
is voldoende. tekst
& tekeningen terry moore
buffy, the
vampire slayer #12 (dark horse)
Een nieuwe verhaallijn die eigenlijk nu nog niet echt van
start gaat. En dat is om de eenvoudige reden dat bijna alle
aandacht uitgaat naar hoe Buffy met Satsu in bed is beland.
De manier waarop vrijwel de hele cast ontdekt wat hier is
gebeurd, is echter ongekend grappig. Ieder personage reageert
anders en volledig in overeenstemming met zijn of haar karakter.
Pas dan komt de rode draad, slim verteld, goed opgebouwd en
met een verrassende wending. Misschien is dit wel het beste
nummer tot nu toe, want ook het tekenwerk is ditmaal consistent.
Niet briljant, wel met herkenbare gezichten en een goede visuele
timing. Alles bij elkaar is dit deel zeker vijf sterren waard. tekst
drew goddard tekeningen georges jeanty
the boys
#16 (dynamite)
Een verzameling korte subplots vormt de achtergrond voor het
verdere verhaal van Hughie. Zijn gesprek met Annie, op een
bank in het park, is een uitstekend voorbeeld van hoe de praatgrage
personages uit deze serie met elkaar omgaan. Niet elke zin
is relevant, de dialogen bevatten veel opvulling en soms blijft
het vaag. Niettemin leest deze gestileerde interactie wel
lekker weg, op een heel familiair niveau. Dat gaat ook op
voor de tekeningen, die het met een dikke stijl en voorliefde
voor smalle close-ups toegankelijk en realistisch houden.
Soms lijkt een personage een panel of twee niet echt op zichzelf,
dat is het enige blijvende punt van kritiek. Voor de rest,
vier sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson