thor #7 (marvel)
Thor is uitgeput na de inspannende daad van het vorige nummer,
toen hij in één keer de rest van de goden uit
Asgard ontwaakte. Hij wordt opgevangen door zijn onderdanen,
waarna hij in zijn onderbewustzijn op zoek gaat naar Odin.
Aan het eind levert dat een droge, soms saaie vertelling op
over de jeugd van Odin. Hoe relevant het ook is, zeker ook
wat betreft het thema, het voelt als een geforceerde vorm
van expositie die de vaart uit het nummer haalt en de serie
in een andere richting kan duwen. De gasttekenaar is prima
gekozen, aangezien zijn rauwere, lege stijl beter aansluit
bij waar de plot om vraagt. Uiteindelijk is het niet genoeg
voor een goed nummer, dus één ster. tekst
j michael straczynski tekeningen marko djurdjevic
checkmate
#24 (dc)
Superman blijft de organisatie Checkmate helpen tegen de terroristen
van Kobra. En gegeven het feit dat de serie een deel van de
spionage-elementen wegneemt door het inzetten van de sterkste
held in het DC universum, moet worden gezegd, dat het overtuigend
wordt uitgewerkt. Als dan ook nog een dozijn andere grote
helden komt helpen, heeft dat namelijk toch zeker een enorme
wauw-factor. Ook het slot belooft veel voor de rest van het
verhaal. De tekeningen zijn en blijven matig. Het is allemaal
te vlak, simpel getekend, al kan deze stijl duidelijk beter
uit de voeten met superheldenactie. Na deze verhaallijn een
vaste, stabiele tekenaar? Al met al verdient dit twee sterren. tekst
greg rucka & eric trautmann tekeningen joe
bennett
ex machina
#35 (dc)
Opnieuw een losstaand verhaal, nu met meer aandacht voor de
relatie tussen burgemeester Hundred en Dave Wylie. Dit gebeurt
tegen de achtergrond van een verhaal over de slavernij in
Amerika, over hoe Hundred de geest van die slaven weer rust
kan geven. Waar het metafysische deel van de plot soms te
vaag en vergezocht is, zorgt de interactie met Wylie voor
diepgang en levert de flashback naar hun eerste ontmoeting
een leuk intermezzo op. Natuurlijk is de schrijfstijl als
gebruikelijk sterk en is het gevoel voor tempo ongekend. Dat
wordt aangevuld door het tekenwerk, dat zich precies op het
snijvlak tussen realistisch en gestileerd bevindt. Door het
aparte sfeertje geef ik drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
100 bullets
#89 (dc)
Het laatste jaar van de serie wordt afgetrapt met een samenkomen
van veel bekende personages. Spijtig genoeg is daarbij, net
als de afgelopen maanden wel vaker het geval is, het tempo
zodanig laag, dat één hoofdstuk nauwelijks genoeg
verhaal kan bieden. Verder dan het neerzetten van de spelers
en het tekenen van de eerste sfeer komt het niet, domweg omdat
elke scène wordt opgerekt met cryptische dialogen vol
dubbele bodems. Juist nu stoort dat een beetje, omdat de antwoorden
op vragen van lang geleden op het randje van beantwoord liggen.
Op de tekeningen geen aanmerkingen, dat is zo strak en sfeervol
noir, met die warme kleuren, dat is een klasse apart. Drie
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
grendel:
behold the devil #5 (dark horse)
Grendel maakt zich zorgen om een onzichtbare aanwezigheid
die hem achtervolgt. Hij wil antwoorden en dus roept hij de
hulp in van iemand die bekend is het met occulte. Terwijl
de bijpersonages in korte subplots aan de beurt komen, gaat
de aandacht voornamelijk uit naar de ontmoeting tussen Grendel
en Toro. Dat wordt op redelijke wijze uitgewerkt, al moet
worden opgemerkt, dat het lagere tempo dit duidelijk tot een
tussennummer maakt: aan het eind heeft Grendel alleen een
nieuw middeltje tegen de onzichtbare aanwezigheid. De tekeningen
zijn ruw, kaal en met rood als enige kleur levert dat een
aparte sfeer op. Erg geschikt voor de serie, vandaar drie
sterren. tekst
& tekeningen matt wagner
angel: after
the fall #5 (idw)
Langzaam komen alle spelers uit het leven van Angel bij elkaar.
Het gevolg is een feest van herkenning, dat alleen een klein
beetje wordt ondermijnd door het onderwerp van het verhaal
hier. Dat is namelijk een gladiatorgevecht van Angel met enkele
sterke demonen. Het basisconcept van Los Angeles dat in de
hel op Aarde is veranderd, blijft dus toch een probleem. Want
hoewel het logisch voortvloeit uit het slot van de televisieserie,
werkt het als comic soms vervreemdend en is niet altijd duidelijk
wat is gebeurd. De tekeningen dragen daaraan bij. Zodra de
inkleuring donker is, gaat de herkenbaarheid achteruit en
is het soms te rommelig. Hoger dan twee sterren ga ik niet. tekst
joss whedon & brian lynch tekeningen franco
urru