the twelve
#5 (marvel)
De twaalf helden uit het verleden moeten zich aanpassen aan
de veranderde tijden en daarbij komen ook deze keer weer veel
van de hoofdpersonages aan de orde. Het voordeel daarvan is,
dat het nummer zeer evenwichtig in elkaar zit, het nadeel
daarvan is echter, dat alles redelijk fragmentarisch aanvoelt.
Bovendien worden deze keer wel erg vaak te lange speeches
gehouden, met te veel tekst in één balloon.
Ook erg opvallend is dat veel van de personages deze keer
hun kostuum niet aan hebben en dat sommige mannelijke teamleden
daardoor meteen minder goed herkenbaar zijn. Los daarvan is
het tekenwerk realistisch en gedetailleerd als altijd, vandaar
dat drie sterren haalbaar is. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
thunderbolts
#120 (marvel)
Het hoofdkwartier van de Thunderbolts ligt onder vuur en over
verschillende schijven wordt die aanval van binnenuit belicht.
Centraal daarbij staat de rol van Norman Osborn, die eindelijk
besluit dat hij de boel zelf moet opknappen en als de Green
Goblin in actie komt. Een hoog tempo, veel tekstloze panels
en een paar subtiele subplots houden het verhaal spannend
en de grimmige actie past helemaal binnen de thematiek van
deze serie. En de tekeningen sluiten daar uitstekend op aan,
want de realistische stijl kan met effectief geplaatste schaduwen
en heldere poses snel een duistere doch dynamische sfeer neerzetten.
Lang verhaal kort, vier sterren is meer dan terecht. tekst
warren ellis tekeningen mike deodato jr
young liars
#3 (dc)
Danny Noonan en Sadie Dawkins belanden samen met enkele vrienden
in de problemen, nadat een avond stappen uitdraaide op een
enorme vechtpartij. Tussendoor wordt in korte flashbacks wat
achtergrondinformatie gegeven. De sprongen door de tijd zijn
niet hinderlijk en misschien overheerst juist daarom het gevoel,
dat ze overbodig zijn. Het centrale verhaal is namelijk vreemd
en eigenzinnig genoeg en kan de aandacht al voldoende vasthouden.
Vooral het contrast tussen het harde geweld en de vrolijke
reacties van Sadie leveren een prettige vertelstijl op. Het
tekenwerk vult dat aan, met een eenvoudige lay-out en een
dito stijl die overtuigt door het kleurgebruik. Drie sterren. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #31 (dc)
Matthew Roth krijgt in het New York van de nabije toekomst
een bezoek van zijn moeder, die hij al niet meer heeft gezien
sinds het begin van de oorlog. Hoewel de spanning soms iets
te geforceerd wordt opgebouwd, waarbij Roth telkens herhaalt
hoe vreemd het wel is dat zijn moeder juist nu opduikt, is
de scène waarin ze hem interviewt en haar motieven
duidelijk worden wel enorm sterk. Dat daarbij is gekozen voor
een relatief eenvoudig hoofdstuk binnen de verhaallijn is
een prima zet, omdat daardoor de ruimte ontstaat voor lekkere
dialogen. Die ruimte wordt ook door het tekenwerk goed gebruikt:
alles blinkt uit in eenvoud, zodat de plot beter aankomt.
Geen vijf, wel vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#91 (dc)
Meer dan ooit worden allerlei verhaalstrengen met elkaar vervlochten
tot een groter geheel en dat begint ditmaal met een zeer interessante
flashback naar de tijd dat agent Graves toast op de nieuwe
Minutemen. Het is terecht dat hier de meeste tijd uit wordt
getrokken voor een confrontatie met Rothstein, de man die
Graves zijn ontraceerbare kogels levert. Deze scènes
zitten vol met de bijna treiterend mysterieuze dialogen die
veel suggereren, maar nooit ronduit iets echt zeggen. Ook
de overige gebeurtenissen zijn op deze manier gestructureerd
en dat pakt goed uit. Het tekenwerk levert stabiele shots
vol sfeer en allerlei onverwachte perspectieven, kortom, dit
verdient vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
batman #676
(dc)
De verhaallijn genaamd 'Batman RIP' gaat van start met actie,
persoonlijke momenten en op de achtergrond een handjevol schurken.
In feite biedt het daarmee zeker in de eerste helft weinig
nieuws en als aan het eind, bij de cliffhanger, ook nog een
heel voorspelbare oude bekende opduikt, is helder dat de crossover
nog geen prijzen verdient voor schokkende ontwikkelingen.
Wat wel overtuigt, is het gesprek tussen Robin en Alfred,
dat knap in elkaar steekt en vlot wegleest. De tekeningen
zijn beduidend beter dan voorheen bij deze tekenaar. Van de
stabielere stijl tot de sfeervolle composities, dit oogt veel
mooier. Niet bijzonder, wel domweg een goede comic en dus
drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen tony daniel
transhuman
#2 (image)
In hoofdstuk twee van het verhaal over de geschiedenis van
de genetische experimenten op mensen gaat de aandacht uit
naar de financiering van het onderzoek. Spijtig genoeg is
de vervelende vertelstijl van het eerste nummer overgenomen,
wat betekent, dat alles wordt verteld in de vorm van een soort
documentaire, inclusief een presentator en de brokjes interview.
Het gevolg is een overdaad aan informatie, aan gortdroge expositie
in de matig geschreven monologen, die ook nog eens zijn verpakt
in oerlelijke balloons. De tekeningen zijn ongepolijst en
kennen weinig afwisseling en al is de knipoog naar de comic
WE3 grappig, de miniserie boeit niet langer, de rest laat
ik liggen. Eén ster. tekst
jonathan hickman tekeningen j m ringuet