the mighty
avengers #14 (marvel)
Terwijl de strijd tegen het enorme invasieleger van de Skrulls
doorgaat, wordt aandacht besteed aan de rol die de Sentry
daarbij speelt. Hij is de machtigste Avenger, al maken zijn
zwakke plekken hem zeer kwetsbaar voor manipulatie en door
middel van wat flashbacks wordt getoond hoe daarop in is gespeeld.
Waar de terugblikken aardig doch niet heel interessant zijn,
bieden de scènes in het heden een onverwachte ontwikkeling
met mogelijk veel grote gevolgen. Jammer dus, dat de aanloop
zo lang duurt, waardoor niet zo veel gebeurt. De tekeningen
verdienen een onvoldoende, met een rommelige stijl, weinig
diepte en karakters die op beslissende momenten niet herkenbaar
zijn. Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen khoi pham
x-factor
#31 (marvel)
In het slothoofdstuk van de vertelling over Arcade gaat het
eigenlijk vooral over de gevolgen van dat avontuur voor de
wijk Mutant Town. De leden van X-Factor zitten samen met een
aantal bewoners vast in een energiekoepel die hen van de buitenwereld
heeft afgesneden en ze moeten hulp verlenen waar dat mogelijk
is. Dat resulteert in een aantal korte subplots die net iets
te veel lijden onder de decompressie van de vertelstijl, in
het bijzonder de komiek met de foute grappen. Wel goed uitgewerkt,
niet zo fascinerend en met aandacht voor de hoofdpersonages
als gebruikelijk. Het tekenwerk is wel lekker stabiel, realistisch
en sfeervol als altijd en dus kom ik zeker uit op drie sterren. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
ultimate
x-men #94 (marvel)
Een nieuw team makers stapt op de introductiepagina, nog voor
het verhaal begint, over de grootste verandering van de vorige
schrijver heen. Jean Grey keert namelijk gewoon terug, punt
uit. Na deze belachelijke start wordt een dozijn clichés
uit de kast getrokken, volgt een geforceerd gevecht met Alpha
Flight en wordt een idiote onthulling over Colussus gedaan.
Dit is geen frisse wind, dit is een verzameling ideeën
die zelfs in het reguliere universum niet zou werken. Ook
het tekenwerk is te gewoon, te doorsnee, met een stijl die
richting het karikaturale gaat en vooral tegen het eind geen
achtergronden meer heeft. Slecht begin, dit krijgt niet hoger
dan slechts nul sterren. tekst
aron eli coleite tekeningen mark brooks
fantastic
four #557 (marvel)
Aan het eind van de verhaallijn over Nu-World wil Reed Richards
het in een speciaal harnas opnemen tegen CAP, de op hol geslagen
bewaker van de utopische wereld zonder wapens. Hoewel het
aardig is bedacht, mist het urgentie, omdat de dreiging nergens
reëel wordt, de spanning wordt niet voldoende opgebouwd.
Het loopt met een sisser af, waarna in een gesprek tussen
Reed en zijn ex Alyssa Castle kort door de bocht nog even
overspel als onderwerp wordt aangestipt, wat duidelijk niet
op zijn plek is in een comic als deze. Daar staan de tekeningen
tegenover, die weer sterk, fotorealistisch en indrukwekkend
zijn, ook zonder kaders. Al met al geef ik hier twee sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
checkmate
#26 (dc)
Een geheel nieuwe schrijver en tekenaar openen een nieuw hoofdstuk
in het bestaan van geheime organisatie Checkmate. Vreemd genoeg
worden daarbij nu vrijwel alle beproefde ingrediënten
van de vorige makers overboord gezet, want de intriges achter
de schermen, de nadruk op de taakverdeling tussen de teamleden
en de spannende balans tussen spionage en politiek zijn weg.
In plaats daarvan worden veel subplots gelanceerd, spelen
clichés een rol en ligt het tempo van de actie hoog.
Inhoudelijk onherkenbaar, al is het tekenwerk consistent en
op de juiste momenten rauw en duister. Niettemin, de nieuwe
richting lijkt de doodsteek voor de serie en ik ga niet hoger
dan één ster. tekst
bruce jones tekeningen manuel garcia
echo #3 (abstract)
De harnasachtige substantie die zich aan het lichaam van Julie
Martin heeft gehecht, blijft het middelpunt van de vertelling,
maar ditmaal draait alles om de gevolgen die dat voor haar
heeft, emotioneel en ook ten opzichte van de mensen in haar
directe omgeving. In het bijzonder de ontmoeting met haar
zus Pam is sterk opgezet en zit vol knappe, emotionele dialogen.
Het is spijtig dat het bijpersonage Dillon Murphy zo nadrukkelijk
wordt neergezet als iemand met een relatieprobleem; zodra
hij Julie ontmoet, zal de romantische spanning voorspelbaar
vervelend zijn. De tekeningen zijn sierlijk, sfeervol en realistisch,
al is het (vreemde) eind wellicht wat rommelig. Drie sterren
is wel genoeg. tekst
& tekeningen terry moore
grendel:
behold the devil #7 (dark horse)
Wat begon als een miniserie die soms nogal doorsnee leek,
ontpopt zich in dit deel als een zinderende blik op de belevingswereld
van Hunter Rose, de man achter het masker van Grendel. Hij
gaat de confrontatie aan met een kleine, grofgebekte demon
die hem al een tijdje lastigvalt en dat leidt tot een visioen
over de toekomst, over de rol die Grendel zal hebben in de
maatschappij. Dat is een slimme verwijzing naar de vele spin-offs,
een meesterlijke ontleding van Hunter en zijn drang naar uniek
zijn en het is ook nog eens voorzien van knap schrijfwerk.
De tekeningen maken gebruik van de ruimte, met constant mooie
composities en een strakke stijl. Dit krijgt dus ruim verdiend
vijf sterren. tekst
& tekeningen matt wagner