dark tower:
the long road home #5 (marvel)
Na een confrontatie met de Crimson King keert Roland Deschain
terug naar huis. Aan het slot van deze sequel moet toch echt
de conclusie luiden, dat het verhaal als miniserie heeft gefaald.
Veel te lang is te weinig gebeurd en de spaarzame gebeurtenissen
zijn telkens onder een extreme decompressie opgerekt tot scènes
met bijna geen tekst en veel spreads in het tekenwerk. Daarbij
is de rol van Sheemie deze keer overduidelijk die van deus
ex machina, waardoor alles te gemakkelijk gaat. Hoewel het
weinig afdoet aan de kwaliteit van de dialogen en de sfeervolle
tekeningen met prachtige composities, kan ik voor dit slotnummer
niet hoger gaan dan een score van slechts één
ster. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
astonishing
x-men #25 (marvel)
De nieuwe makers grijpen de nieuwe status-quo van de wereld
van de X-Men aan voor een wat lager tempo. Hierdoor ontstaat
ruimte voor gekibbel tussen de verschillende teamleden, waarbij
de humor precies de cynische ondertoon krijgt waar deze schrijver
bekend om staat. Bovendien krijgen de personages zo elk hun
introductie, wat inhoudelijk goed uitpakt. Wanneer de essentie
van het verhaal opduikt, is de introductie van een nieuwe
soort mutanten helaas wat minder elegant, met net te veel
droge expositie. Niettemin houdt het de aandacht vast. Ook
de tekeningen ogen goed, ze zijn gedetailleerd en sierlijk,
al mag het iets minder donker. Voor nu is drie sterren meer
dan voldoende. tekst
warren ellis tekeningen simone bianchi
house of
mystery #3 (dc)
Halverwege de eerste verhaallijn gaat de aandacht uit naar
het huis, de centrale locatie van de serie, zij het op een
indirecte manier. Met Fig in de hoofdrol wordt namelijk aangetoond,
dat ontsnappen vrijwel onmogelijk is, dat wie over de muur
klimt gewoon weer terug bij af begint. Dat enkele feit wordt
opgerekt tot driekwart van het nummer en dat is erg spijtig,
zeker ook omdat het enige subplot pas aan het eind opduikt.
Het losse verhaal zo halverwege voelt uit de lucht gegrepen,
zodat het een onevenwichtige indruk maakt. Op het vlak van
de tekeningen geen klachten, want de fijne lijnen en de frisse
inkleuring zijn van hoog niveau. Twee sterren is de hoogst
haalbare score. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
zachary baldus
the vinyl
underground #10 (dc)
Hoewel het wordt gepresenteerd als hoofdstuk in een doorlopende
verhaallijn is dit deel in feite een tussennummer, in de positieve
zin van het woord. Een redelijk losstaande vertelling gaat
dieper in op het verleden, op de jeugd van Morrison Shepherd.
Hierbij wordt opnieuw gekozen voor een gesprek met een jongere
verschijning van Moz als vertelstructuur en het mag dan ietwat
cliché zijn, het werkt wel. De overige subplots zijn
boeiend, maar krijgen terecht wat minder aandacht; Morrison
is en blijft het hart van de serie en zijn personage moet
worden uitgewerkt. Als altijd is het tekenwerk zeer strak,
helder en een tikkeltje cartoonesk. Al met al is vier sterren
een score die op zijn plek is. tekst
si spencer tekeningen simon gane
jack of fables
#23 (dc)
Het avontuur dat Jack Candle en zijn mannen in het wilde westen
van 1883 beleven, wordt op een frisse manier voortgezet. Zonder
een oude bekende uit de serie Fables als de speciale gastster
zou dit verhaal misschien lijden onder gebrek aan relevantie
en zou het binnen de serie te vrijblijvend zijn. Mét
dat personage erbij krijgt het echter een meerwaarde, een
die het opduiken van de westernclichés tot geen bezwaar
maakt. Wat betreft het tekenwerk geen klachten, want de dunne
lijnen zijn geschikt voor de kale wereld aan het eind van
de negentiende eeuw. Wel verwarrend dat de cover een andere
tekenaar vermeldt dan de credits; hun stijlen lijken erg op
elkaar. Zeker drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
batman #678
(dc)
De huidige verhaallijn wordt ditmaal over twee schijven verteld,
eentje richt zich op Batman en de ander op onder meer Nightwing
en Robin. Die laatste verhaalstreng volgt de traditionele
structuur en zorgt dus voor de spanning en de actie, die eerste
verhaalstreng is doordrenkt met de dromerige sfeer die deze
schrijver vaker gebruikt, eentje die iets episch krijgt. Gevolg
is een prima hoofdstuk, soms mysterieus, soms gewoon heerlijk
overdreven. Het tekenwerk is al net zo wisselvallig als het
verhaal tot nu toe, met in beginsel middelmatig lijnwerk en
te weinig diepte, maar ook met gevoel voor sterke composities
en dramatiek. Het gaat dus flink op en neer en dit nummer
krijgt drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen tony daniel
echo #4 (abstract)
Dillon Murphy en Julie Martin zijn ieder voor zich op zoek
naar antwoorden over de vreemde experimenten die onlangs boven
de woestijn zijn uitgevoerd. In het geval van Dillon levert
dat een link naar het hoofdverhaal op die toch als een verrassing
komt en daardoor aan emotionele impact wint, in het geval
van Julie is het een soort flashback die op effectieve en
efficiënte wijze meer onthult over het harnas dat zich
aan haar borst heeft gehecht. Het gevolg is een nummer met
een erg hoog tempo, zonder dat het ten koste gaat van de diepgang.
Dat het steeds inleidend is, stoort niet. De tekeningen scoren
een voldoende, met de realistische gezichten als sterkste
punt. Vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore
buffy, the
vampire slayer #16 (dark horse)
Dawn moet een nieuwe en ergens ook hilarische transformatie
verwerken en Buffy en Willow gaan naar New York, op zoek naar
nieuwe aanwijzingen over wat een soort echo uit de toekomst
is. Ondanks het inleidende karakter van de nieuwe verhaallijn
bevat het script voldoende aanknopingspunten, bieden de vele
dialogen diepgang en wordt als hoogtepunt een link gelegd
tussen de wereld van Buffy en de wereld van Fray, een Slayer
uit de toekomst, al jaren geleden geïntroduceerd in haar
eigen miniserie. Een uiterst fascinerend begin, dus, voorzien
van mooi vloeiend, dynamisch en toegankelijk tekenwerk. Vier
sterren is net te veel van het goede, een score van drie sterren
is dat niet. tekst
joss whedon tekeningen karl moline
the boys
#20 (dynamite)
Terwijl Billy Butcher een gesprek heeft met superheld Homelander,
een gesprek waar de insinuaties talrijk zijn en de spanning
enorm is, gaat The Legend verder met zijn verhaal over het
ontstaan van superhelden. Hughie luistert toe en ziet langzaamaan
de puzzelstukjes op de juiste plekken vallen. Net als de vorige
maand levert dit in feite niet meer op dan expositie. Dat
het nergens stoort of droog wordt, ligt deels aan de goede
dialogen, deels aan de structuur van de vertelling en vooral
aan de boeiende blik op de maatschappij in deze serie. Het
tekenwerk geeft alles op uitnodigende wijze vorm, als altijd
met dikke lijnen en smoezelige details, zodat ik hier vier
sterren voor geef. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
angel: after
the fall #10 (idw)
De nieuwe nummers volgen elkaar in hoog tempo op en dat komt
het verhaal ten goede. Nu inhoudelijk is gekomen tot enige
stabiliteit, verdwijnt de chaos van de heldimensie uit de
eerdere delen langzaam uit het verhaal. Dat neemt niet weg,
dat het nu direct weer opsplitsen van de cast in subplots
opnieuw genoeg reden voor wat verwarring kan zijn. Daarom
is het prima, dat Angels zoektocht naar de sterkste vampier
van het moment al vrij snel richting krijgt, met een leuke
twist bovendien. Op het vlak van de tekeningen valt op, dat
de close-ups beduidend sterker zijn dan de scènes die
vragen om dynamiek. Voor nu voldoet het echter wel en kom
ik uit op een eindscore van drie sterren. tekst
brian lynch tekeningen nick runge & david
messina