criminal
#4 (marvel)
Na enkele losstaande verhalen is het nu de beurt aan een vierdelig
verhaal, met in de hoofdrol de ietwat ongelukkige Jacob. Hij
heeft een ongeval gehad, zijn vrouw is overleden en hij verdient
zijn geld met een krantenstrip over de detective Frank Kafka.
Wanneer hij de dronken Iris een lift aanbiedt, is dat het
punt waarop zijn leven een onverwachte wending neemt. De ontmoeting
met Iris is voorspelbaar, de gevolgen daarvan ook. Al zijn
het elementen die horen bij crime noir, af en toe voelt het
geforceerd en dit is daar een goed voorbeeld van. Geen klachten
over het tekenwerk; dat sluit met krasserige lijnen aan op
de sfeervolle vertelstijl. Geen drie sterren, wel twee sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
the twelve
#7 (marvel)
De tweede helft van de miniserie begint zowaar met een hoger
tempo dan tot nu toe het geval is geweest. Op een beetje overbodig
langdradige flashback over het hulpje van Captain Wonder na,
worden namelijk aardig wat subplots in beweging gezet. Ook
op het niveau van karakters is ruimte voor diepgang, waarbij
de dialogen vlotter weglezen en zeker tegen het eind spanning
wordt opgebouwd. De tekeningen zijn en blijven stabiel. Elk
panel zit vol met kleine details, de personages zijn zeer
realistisch vormgegeven en de poses mogen soms wat houterig
zijn, zelfs dat is hier toepasselijk. Een gedegen inkleuring
maakt het geheel netjes af en dus kom ik uit op een score
van vier sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
final crisis
#3 (dc)
Meer dan tien scènes, dat geeft aan hoe episodisch
de crossover tot nu toe is en hoe klein de ruimtes zijn voor
het bieden van diepgang, van dialogen die meer kunnen zijn
dan alleen aangeven van expositie. Waar in het begin nog onduidelijk
blijft wat precies hoofd- en bijzaken zijn, wordt de tweede
helft samenhangender, met boeiende ontwikkelingen rond Wonder
Woman. Daar staat tegenover dat het oproepen van een nieuw
All-Star Squadron in drie pagina's (nota bene per post) wel
heel kort door de bocht is. De tekeningen zijn sterk, bij
zowel overzichtsshots als close-ups, ideaal voor een crossover
als deze. Lang verhaal kort, twee sterren is te weinig, ik
geef drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen j g jones
house of
mystery #4 (dc)
Fig, de nieuwkomer in het huis waaruit geen ontsnapping mogelijk
is, blijft mopperen op haar lot, tot ze ontdekt wat de andere
bewoners doen als ze stoom willen afblazen. Het tempo blijft
ongekend laag, want in feite bestaat dit deel uit slechts
twee scènes, waarvan de eerste een langgerekte grap
is over hoe iedereen denkt, dat Fig serveerster is. Daarbij
is het losse verhaal halverwege opnieuw erg vrijblijvend en
niet eng genoeg voor de traditie die deze titel met zich meedraagt.
Tussen de regels door zitten wel interessante subplots, dus
nog geen man overboord, maar de tijd dringt. Lichtpunt van
de serie is het tekenwerk, dat elegant en schetserig is en
twee sterren krijgt. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
steve rolston
the vinyl
underground #11 (dc)
Nog een maandje en de serie wordt vroegtijdig stopgezet. Terugkijkend
op eerdere delen is dat geen verrassing, want de verhaallijnen
zijn te warrig en de personages zijn niet sympathiek genoeg.
Ook dit nummer is eigenlijk een ode aan de stad London, waarbij
tekstkaders over de geschiedenis worden afgewisseld met bijna
karikaturaal geweld. Hoofdpersoon Morrison Shepherd blijft
een interessant iemand, zijn verhaal houdt de aandacht vast,
de rest slaat de plank mis. De tekeningen zijn gelukkig vanaf
het begin consistent geweest. Van de dikke lijnen tot het
sfeervol gebruik van schaduwen, de open stijl is erg uitnodigend.
Al met al geef ik hier nog drie sterren voor. tekst
si spencer tekeningen simon gane
jack of fables
#24 (dc)
Het avontuur in 1883, waar Jack onder de naam Jack Candle
een bende cowboys aanvoert, komt deze maand tot een bevredigend
einde. De eerder opgebouwde spanning, met een gastrol voor
Bigby uit de serie Fables, komt tot een climax in een duel
tussen Jack en Bigby en het mag nu dan enigszins eenvoudig
worden afgerond, het past binnen de toon van de serie. Het
enige minpuntje is dat de tekstkaders met vele historische
feiten over deze periode wellicht wat overheersend zijn. Aan
de andere kant geeft dat ook een soort diepgang die toch welkom
is. Wat betreft de tekeningen, die zijn stabiel, met een eenvoudige
doch frisse stijl. Een score van drie sterren is haalbaar. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins & russ braun
echo #5 (abstract)
Een vreemd nummer, waarin het tempo omlaag gaat en het verhaal
niet verder komt dan een soort afronding van het eerste hoofdstuk.
Julie Martin, met een experimenteel harnas dat zich aan haar
bovenlichaam heeft gehecht, wordt door Dillon Murphy meegenomen
en terwijl zij in tekstkaders over hem denkt, "He feels
like love", rijden ze met een groepje motorrijders richting
de horizon. Ja, inderdaad, een vreselijk clichématig
slot met een totaal onzinnige romantische spanning die al
maanden geleden kon worden voorspeld. Vreemd genoeg lijkt
ook het tekenwerk in de laatste helft minder stabiel, vooral
wat betreft haardracht en details in het gezicht. Een matig
nummer, één ster. tekst
& tekeningen terry moore
buffy, the
vampire slayer #17 (dark horse)
Buffy's avontuur in de toekomst, waar ze in Fray een nieuwe
Slayer treft, vereist nogal uitleg. De expositie wordt door
het spelen met de chronologie echter op een prettige wijze
verspreid over meerdere scènes, met als enige nadeel,
dat de opening door Buffy's andere kleren voor verwarring
kan zorgen. Aan het eind dient de schurk van de vertelling
zich aan en het is afwachten hoe dat uitpakt: de keuze voor
dit personage maakt het kwetsbaar voor een herhaling van zetten.
Voor de rest is sprake van een vermakelijke schrijfstijl in
combinatie met tekenwerk dat zeker in de dynamische shots
kan overtuigen door de vloeiende stijl. Een score van drie
sterren is voor nu voldoende. tekst
joss whedon tekeningen karl moline
the boys
#21 (dynamite)
Het derde hoofdstuk waarin Hughie de geschiedenis van de superwezens
aanhoort, bestaat uit een beklemmende blik op de gebeurtenissen
van 11 september 2001. In deze wereld grepen superhelden in,
maar omdat ze niet allemaal even sterk en getraind waren,
liep de reddingsactie enorm uit de hand en het leidde uiteindelijk
tot het neerstorten van het vliegtuig. Hoewel het verhaal
formeel de vorm van een flashback heeft, blijft de aandacht
zo lang bij die gebeurtenissen, dat het vlot wegleest en de
spanning heel sterk voelbaar is. Een prima uitwerking met
uiteraard knap tekenwerk, dat heldere composities combineert
met details. Ik kom uit op een score van vijf sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
spike: after
the fall #2 (idw)
De serie die Spike volgt in de periode na het einde van de
televisieserie Angel maakt weer gebruik van een niet-lineaire
manier van vertellen, waardoor een ietwat gefragmenteerde
comic het resultaat is. Pas in de tweede helft wordt het meer
een geheel, al volgen de gebeurtenissen dan de vaak voorspelbare
patronen van een held die aanvalt en gevangen wordt genomen.
Op het punt van de schrijfstijl valt op, dat het weglaten
van lidwoorden blijkbaar een soort kortschrift is voor de
stijl van de geestelijke vader Whedon. Dat werkt echter niet
altijd. Het tekenwerk is hier beter dan voorheen in de serie
Angel, minder duister en meer in balans. Alles bij elkaar
is twee sterren wel de juiste score. tekst
brian lynch tekeningen franco urru