kick-ass
#4 (marvel)
De cliffhanger van vorige maand blijkt gelukkig meer dan zomaar
even een goedkoop schokeffect. Want hoewel de eerste scènes
wel degelijk om dat effect gaan, maakt het gekostumeerde meisje
dat Dave haar helpende hand (en zwaard) toesteekt deel uit
van een breder subplot over twee gestoorde types die het hebben
gemunt op maffialeden. Zo verschuift de aandacht bij Dave
weg en dat is jammer, omdat zijn ontwikkeling als personage
hierdoor minimaal wordt. Dat neemt niet weg, dat de sfeer,
de dialogen en de actie erg goed in elkaar zitten, als altijd
aangevuld door tekenwerk dat uitblinkt in gestileerd realisme
en dramatische poses. Vier sterren is te veel, daarom drie. tekst
mark millar tekeningen john romita jr
the mighty
avengers #17 (marvel)
Opnieuw wordt ingegaan op de avonturen van de Skrull die de
plaats van Henry Pym heeft ingenomen. Waar de basis van de
plot nog intrigerend is, met de Skrull die door zijn bestaan
als Pym langzaam gaat twijfelen aan de haalbaarheid van de
invasie, is het niet genoeg voor het bevredigend vullen van
het hele nummer. Het verhaal is te mager en het herhaalt de
kernpunten zonder dat vooruitgang wordt geboekt. Op het tekenwerk
is al helemaal veel kritiek mogelijk, want deze stijl is redelijk
inconsistent en vooral de gezichten zijn soms ronduit lelijk,
met vreemde cameraposities en te weinig diepte. Alles bij
elkaar is dit niet meer waard dan een eindoordeel van slechts
één ster. tekst
brian michael bendis tekeningen khoi pham
daredevil
#110 (marvel)
De finale van de verhaallijn over de op basis van zijn bekentenis
ter dood veroordeelde, maar onschuldige Big Ben Donovan voelt
als een anticlimax. Natuurlijk heeft niet elke ontknoping
actie nodig, maar het centrale mysterie is hier veel te netjes
afgerond. Alle stukjes vallen bovendien voorspelbaar op hun
plek, want het verhaal achter Donovans bekentenis is erg doorsnee.
Wat overblijft, is een sterk geschreven verhaal met goede
dialogen en een knappe sfeer, dat helaas nergens het echt
hoge, gebruikelijke niveau van de makers haalt. Het tekenwerk
is daarentegen overtuigend sterk, duister en hier en daar
onverwacht dynamisch. Drie sterren lijkt me de terechte eindscore. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
ultimate
spider-man #125 (marvel)
Venom is gevangen door Trask Enterprises, wat hem een gemakkelijke
prooi maakt voor de Beetle. Wat volgt, is een nummer dat in
het teken staat van bijna alleen snel vertelde actie, waardoor
de diepgang moet komen van het enige rustpunt halverwege,
het gesprek tussen Peter Parker en Mary Jane. Alle actie maakt
de plot aan de dunne kant en dat zou een probleem zijn geweest,
als de finale niet zo sterk zou zijn geweest: de goed opgebouwde
spanning maakt nieuwsgierig naar het vervolg. En de tekeningen
zijn bijna als vanzelfsprekend stabiel, zowel op het vlak
van de actie als tijdens de scène met enkel gepraat.
Soms eentonige kleuren, wel voldoende voor drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
jack of fables
#25 (dc)
Een nieuwe verhaallijn, waarin waarschijnlijk de zusters Page
aan te beurt komen, trapt af met een verhaal dat dieper ingaat
op Robin Page. Na het begin, waarin een bepaalde vertelstructuur
wordt neergezet, wordt zomaar ineens elke structuur losgelaten
en wordt in feite gewoon een begin gemaakt aan een volgend
avontuur. Pas halverwege komt de vertelstem in tekstkaders
terug, met "I'm not much of a narrator" als een
geforceerd excuus. Het blijft aan de inleidende kant, al worden
de personages met overtuiging neergezet. Het tekenwerk oogt
bijna per maand stabieler. Niet alleen zijn de gezichten consistent,
ook de composities zijn aantrekkelijker. Voor nu, twee sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
russ braun
dmz #34 (dc)
Het verhaal over Parco Delgado, die meedeed aan de verkiezingen
in het futuristische oorlogsgebied van New York City, loopt
tegelijkertijd met een sisser en met een fascinerende wending
af. Een sisser, omdat de eigenlijke verkiezingen toch een
formaliteit zijn. Een fascinerende wending, omdat het slot
een grote ommekeer kan betekenen voor hoofdpersonage Matthew
Roth. Voor de rest zit het scenario voldoende sterk in elkaar,
van de politiek getinte dialogen tot de bijzondere sfeer die
de serie kenmerkt. Het tekenwerk wordt minimalistisch, zonder
dat het gestileerder wordt. Dat geeft het een prettige en
voldoende grimmige uitstraling. Drie sterren is hier dus op
zijn plaats. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli