house of
mystery #6 (dc)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn wordt gebroken met
de formule van een hoofdverhaal plus een kort vulverhaal.
Deze keer zijn beide verhalen even lang en Ann Preston speelt
een hoofdrol in de losse vertelling. Helaas biedt de plot
van dat eerste verhaal bijzonder weinig. Ook in het hoofdverhaal
ligt het tempo weer zo laag, dat nauwelijks iets gebeurt.
De tekeningen van de eerste helft zijn ook nog eens erg inconsistent.
Vooral het gezicht van Ann verandert bijna ieder panel. Nee,
de kracht moet duidelijk komen van de vaste tekenaar, die
het gebruikelijk hoge niveau wel haalt en met de zwierige
lijnen een prima sfeer schept. Tel alles bij elkaar op en
ik geef een score van twee sterren. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
tony akins
all star
batman & robin #10 (dc)
Eerst gewoon vertraagd, daarna extra vertraagd door een drukfout
en eerlijk is eerlijk, dit deel is het lange wachten niet
waard. Na een onrealistische en veel te saaie monoloog van
Jim Gordon komt het verhaal namelijk niet verder dan korte,
losse flarden over Batman, Batgirl en Black Canary. Daarbij
is elke scène volgepropt met tekstkaders die het niveau
van de clichématige interne monologen niet ontstijgen.
De helft van de tijd slaan die teksten nergens op en het is
jammer dat het de tekeningen bedekt, want de dynamische poses
en de sfeervolle composities zijn het enige wat dit nummer
de moeite waard maakt. Daarom is nul sterren wat te weinig
en geef ik alsnog één ster. tekst
frank miller tekeningen jim lee
batman #680
(dc)
Opvallend dat dit, toch het minst gecompliceerde hoofdstuk
uit de huidige verhaallijn, alsnog vol zit met de gebruikelijke
zijweggetjes en de opzettelijke misleidingen. Het allergrootste
probleem is, dat de verzameling schurken nooit gevaarlijk
is of zelfs maar lijkt. Pas als de Joker opduikt, wordt het
interessant en de finale is voor meerdere uitleg vatbaar,
wat nieuwsgierig maakt naar het slot van volgende maand. En
het is bijna een soort traditie geworden dat het tekenwerk
pieken en dalen kent: sommige pagina's bevatten sterke dynamiek,
andere pagina's zijn statisch en achterhaald. De slanke Joker
oogt uitstekend, de rest is vaak een geval van net niet. Al
met al is drie sterren op zijn plek. tekst
grant morrison tekeningen tony daniel
the boys
#23 (dynamite)
Na het lage tempo en de vele uitleg van de afgelopen maanden
trapt nu een nieuw verhaal af op de ouderwetse manier, namelijk
met een vers mysterie en een overduidelijke parodie op superhelden.
Want uiteraard zijn de G-Men een soort X-Men. Ergens is het
jammer dat 'de ouderwetse manier' ook betekent, dat dit hoofdstuk
niet verder kan komen dan de inleiding. Toch leest het vlot
weg, zelfs de dialogen waar de expositie dik wordt aangezet.
De persoonlijke aandacht voor Hughie en Butcher helpt zeker,
dat geeft de interactie immers een herkenbare basis. Wat betreft
het tekenwerk geen klachten, dat is weer helder, herkenbaar
en toegankelijk. Drie sterren is dan ook meer dan terecht. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson