criminal
#6 (marvel)
Het vervolgverhaal over het hoofdpersonage Jacob en de zo
langzaamaan ietwat clichématige femme fatale Iris loopt
netjes het draaiboek af voor een sfeervolle en uiterst grimmige
crime noir. Net als in de voorgaande delen is de toevoeging
van stripheld Frank Kafka het leukste ingrediënt, al
wordt zijn rol hopelijk nog groter dan alleen een paar korte
opmerkingen: het zou bij Jacobs wanhoop passen als Kafka in
zijn ogen tot leven komt en de grens tussen feit en fictie
laat vervagen. Voor nu is het allemaal net even ietsje te
standaard, zelfs het onvermijdelijke dubbelspel van een bijpersonage.
De tekeningen zijn van hoog niveau, met losse lijnen en sterke
composities. Drie sterren, dus. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
secret invasion
#7 (marvel)
Met het eind van de lange zomercrossover in zicht is het tijd
geworden voor het grote gevecht tussen de Skrulls enerzijds
en de helden en schurken van het Marvel universum anderzijds.
En eerlijk is eerlijk, meer dan dat is het niet. Meer dan
dat was waarschijnlijk ook niet de bedoeling: van begin tot
einde is het één groot gevecht en het verdient
een compliment dat ondanks de vele personages en het hoge
tempo ruimte is gevonden voor karaktermomenten. Die van Hawkeye
is zonder meer het hoogtepunt, al wordt het subplot over Wasp
ook knap uitgewerkt. Het tekenwerk is krasserig, doch zonder
twijfel geschikt voor de crossover. Weinig inhoud, wel veel
vermaak, drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen leinil francis
yu
daredevil
#112 (marvel)
De twist in het verhaal over Lady Bullseye, waarbij Daredevil
verdachte van moord is gemaakt, is verrassend zwak. Ten eerste
is het concept van deze verdachtmakingen in de krant de laatste
jaren al zo veel vaker gedaan, dat het impact mist en ten
tweede slaat het ditmaal de plank volledig mis, omdat de verdenking
afkomstig is van één enkele man, die bovendien
een crimineel is. Het scheelt dat de subplots boeiender zijn,
want voor het overige is Lady Bullseye als de vrouwelijke
versie van een bekende schurk domweg niet meer dan een gimmick.
Als altijd is de schrijfstijl stabiel en sterk, aangevuld
met de overtuigend duistere tekeningen. Genoeg is dat niet,
vandaar twee sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #127 (marvel)
Hoewel het misschien is bedoeld als een verrassing, is de
terugkeer van Gwen Stacy als Carnage niet echt heel schokkend.
Dat vervolgens de helft van het nummer wordt besteed aan een
uitgebreide flashback die haar verhaal van de laatste maanden
volgt, betekent dat weinig ruimte overblijft voor de kern
van de vertelling. Gelukkig is dat opgevangen door een knap
staaltje compressie, waarbij een groot aantal tekstkaders
de gedachtestroom van Peter Parker volgt. Het werkt, dankzij
de vlotte vertelstijl en het tekenwerk, dat opnieuw vooral
bij stadspanorama's laat zien hoe sterk en dynamisch het is.
Inhoudelijk werkt het enkel toe naar de cliffhanger, maar
het is genoeg voor drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
final crisis
#4 (dc)
Blijkbaar was het lezen van een losse special noodzakelijk
voor een werkelijk goed begrip van dit nieuwste deel van deze
zomercrossover. Dat daarmee het concept miniserie wordt ondermijnd,
is spijtig en maakt de eerste helft van dit nummer soms volledig
onbegrijpelijk. De aanval van Darkseid en zijn Anti-Life Equation
is een fascinerend concept, net als deze crossover meer van
zulke concepten biedt, maar de uitwerking ervan is warrig,
erg gefragmenteerd en veelal opzettelijk obscuur. Los van
de twee Flashes en Green Arrow en Black Canary ontbreken bovendien
de echte karaktermomenten. De overgang naar de nieuwe, ouderwetse
tekenstijl is helaas ook te abrupt. Twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen j g jones, &
carlos pacheco
dmz #35 (dc)
Een tweedelig intermezzo over Staten Island, een plek waar
troepen van beide strijdende partijen bij elkaar komen en
tot verbazing van de journalist Matthew Roth als vrienden
met elkaar kunnen omgaan. Vanuit het perspectief van Roth
wordt het eiland verder bestudeerd en verkend, wat een sfeervolle
eerste helft oplevert, waarna het uiteraard verkeerd gaat.
Toch is dit eerste hoofdstuk nergens voorspelbaar, het maakt
nieuwsgierig en maakt een paar goede punten over de oorlog
die in deze serie woedt. De tekstkaders vinden een fijne balans
en al is het tekenwerk te houterig voor de serie, het gebruik
van een gasttekenaar voor dit verhaal is uitstekend. Al met
al vier sterren. tekst
brian wood tekeningen kristian donaldson
echo #7 (abstract)
Rick, de ex van Julie Martin, krijgt bezoek van Ivy Raven,
het hoofd van het onderzoek naar het ongeluk bij Moon Lake.
Zonder echte aanleiding geeft hij haar uit zichzelf de informatie
die ze nodig heeft. Al ligt dit wat voor de hand, het is ook
een onderstreping van zijn karakter. De rest van het nummer
staat in het teken van het geven van sfeer, het opvoeren van
de spanning en het eindigen met een bloederige cliffhanger.
In feite is dit een tussennummer. Wat betreft de tekeningen
geen klachten, de stijl laat zich tijdens de regenachtige
buitenscènes van de beste en de meest realistische
kant zien en blijft goed in het neerzetten van gelaatsuitdrukkingen.
Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
angel: after
the fall #13 (idw)
Het huidige verhaal nadert langzaam het einde en de apocalyptische
scènes in het Los Angeles na het eind van de televisieserie
passen in die sfeer van chaos en wanhoop. Terwijl Angel voor
zijn leven vecht, worden de overige subplots behandeld, wat
onverwachte en dramatische wendingen tot gevolg heeft. Spijtig
genoeg bevat het scenario ook nu weer enkele nogal onlogische
stappen, vooral wat betreft Spike. Op het gebied van de tekeningen
valt op, dat de stijl zich snel ontwikkelt. Naast de soms
prima herkenbare gezichten biedt het realistische werk ditmaal
namelijk veel betere composities en meer stabiliteit. Voldoende
voor vier sterren is het niet, daarom drie sterren. tekst
brian lynch tekeningen stephen mooney