ultimate
spider-man annual #3 (marvel)
Na een jaartje afwezigheid biedt deze serie weer een nieuwe
Annual, waarin een mogelijk erg gevoelig onderwerp wordt aangesneden.
De essentie van het verhaal bestaat immers uit een paar belangrijke
karaktermomenten voor Peter Parker en Mary Jane, die twijfelen
over hoe ver ze willen gaan in hun relatie. Op de achtergrond
wordt de actie verzorgd door Mysterio, een nieuwe schurk in
het Ultimate universum. Hoewel de nadruk ligt op de karakters,
is de actie intelligent en vermakelijk. De dialogen zijn als
altijd het sterkste punt en alles wordt netjes bij elkaar
gehouden door het tekenwerk, dat ondanks extreme manga-invloeden
uiteindelijk fris, aantrekkelijk en stabiel is. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen david lafuente
thor #11
(marvel)
Terwijl de vrouwelijke Loki haar doortrapte plannen ten uitvoer
brengt en twijfel zaait in Asgard, bewijst Thor de laatste
eer aan Captain America, zijn gevallen collega. Waar dat eerste
element nog altijd vreselijk doorzichtig is, biedt het tweede
element zonder enige twijfel het hoogtepunt van de serie tot
nu toe. De scènes met Thor bij het monument voor Captain
America zijn knap geschreven, kennen een prima timing en zijn
van begin tot eind oprecht. Het verhaal wordt ondersteund
door tekenwerk dat emoties van het moment vangt in fijne lijnen
en dynamische composities, zonder dat het iets aan sfeer inboet.
Los van het minpuntje, dit is alsnog wel genoeg voor vijf
sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen olivier
coipel
joker (dc)
Een nieuwe hardcover graphic novel over kleine kruimeldief
Jonny Frost, die met de Joker optrekt nadat deze uit Arkham
Asylum is ontslagen. Met Jonny als de verteller wordt getoond
hoe de Joker zich weer laat gelden in Gotham, hoe hij bezoek
brengt aan de bekende gezichten die zijn plek in wilden nemen
en hoe hij Two-Face tegen zich krijgt. Tot een diepgravende
analyse van de Joker komt het nooit en dit perspectief van
de buitenstaander wordt door het lage verteltempo evenmin
volledig benut, wat zeker een gemiste kans is. Toch is het
een sfeervol verhaal, wat wordt doorgetrokken in duister en
realistisch tekenenwerk. Een erg mooie uitgave, alles bij
elkaar goed voor vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen lee bermejo
jack of fables
#27 (dc)
Het vervolgverhaal over de gezusters Page wordt afgesloten
met een deeltje over Hillary. Net als de voorgaande maanden
is het grootste minpunt, dat de aandacht voor dat personage
toch selectief is, wat het gekozen perspectief zo geforceerd
maakt. Gelukkig is de kern van de vertelling interessant:
het is duidelijk dat naar een groter conflict toe wordt gewerkt
en dat is wat de serie nodig heeft. Ook de tekeningen zijn
stabiel en aantrekkelijk, waarmee afstand lijkt genomen van
de oude, rommeligere stijl. De metacontext van deze titel
is soms storend, zeker nu Dex, de deus ex machina, wordt geïntroduceerd.
Leuk bedacht, wel erg flauw als daadwerkelijke afronding.
Al met al drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
russ braun
spawn #185
(image)
Een nieuwe tekenaar en de terugkeer van de schrijvers die
deze serie jaren geleden zo interessant hebben gemaakt, dat
is een meer dan aardig affiche. Al Simmons is niet langer
Spawn en ergens in een ziekenhuis ontwaakt een patiënt
ineens uit een coma. Omdat de vertelstijl veel decompressie
gebruikt, vooral in de eerste scène van zeven pagina's,
heeft het allemaal niet zo veel inhoud. Niettemin is de nieuwe
status-quo leuk; het maakt nieuwsgierig naar waar de serie
nu heen wil. Wat betreft de tekeningen is het goed nieuws
dat de krasserige dynamiek iets terugbrengt van de oude glorie
en slecht nieuws dat het zo inconsistent is. En saai ingekleurd.
Voor nu twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
whilce portacio
hellboy:
in the chapel of moloch (dark horse)
Voor het eerst in drie jaar tekent de bedenker van Hellboy
weer een special van zijn eigen creatie. Aangezien het nu
geen miniserie is, blijven de ruimtes voor een echt verhaal
met diepgang beperkt. De plot komt niet veel verder dan Hellboy
die in Portugal betrokken raakt bij een vreemde gebeurtenis
en het gevecht aangaat met een bizarre opponent. Het begin
zit vol informatie, het slot zit vol actie en toch voelt het
nergens geforceerd of vervelend. Dat neemt niet weg, dat het
allemaal doorsnee is. De meerwaarde moet komen uit het tekenwerk,
dat ouderwets sfeervol is, met veel donkere vlakken en mooi
gestileerde lijnen. Vier sterren is iets te veel, daarom geef
ik drie sterren. tekst
& tekeningen mike mignola
the boys
#24 (dynamite)
Hughie infiltreert bij een team jonge superhelden, in de hoop
dat hij zo kan doordringen bij de G-Men. Daarnaast spelen
enkele subplots, die stuk voor stuk aardig zijn, maar net
niet voldoende ruimte krijgen voor diepgang. De kern is dus
gereserveerd voor de soms smakeloze en soms hilarische parodie
op de X-Men. Dat duurt lang, dat neemt zeer veel pagina's
in beslag en toch is het nodig voor het laten zien hoe Hughie
als teamlid wordt geaccepteerd. De tekeningen vullen de ranzige
sfeer heerlijk aan, met heldere composities, veel details
en over het algemeen dikke lijnen die de personages herkenbaar
neerzetten. Dit tussennummer is goed voor een score van twee
sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
spike: after
the fall #4 (idw)
Het derde deel is onopgemerkt aan mij voorbijgegaan, zodat
nu enkel nog het laatste deel van de miniserie rest. Daarin
komen de verschillende subplots bij elkaar in een groots gevecht
tussen Spike en Non, de schurk van het verhaal. Ook behoort
het sterfgeval van de kort geleden geïntroduceerde doch
verder totaal irrelevante bijfiguur tot de blauwdruk van de
serie en al geeft dit enige impact door de wijze waarop het
wordt afgehandeld, het voelt voorspelbaar. Het tekenwerk verdient
een compliment voor de nu iets stevigere stijl en de panels
waarop de gelijkenis met acteurs uit de televisieserie groot
is. Helaas is het niet consistent genoeg. Ik kom uit op een
score van slechts één ster. tekst
brian lynch tekeningen franco urru