x-factor
#37 (marvel)
De trage opzet van de verhaallijn betekent, dat ook deze maand
niet zo veel gebeurt. Zo zijn de leden van X-Factor nog altijd
op zoek naar de ontvoerde Darwin en pas aan het eind komt
het tot een confrontatie. Wat dit nummer dan alsnog boven
het gemiddelde uittilt, is de aandacht voor de personages
en het subplot over Val Cooper. Het resultaat is een prettige
combinatie van actie en diepgang, van humor en serieuze reflectie.
Dat wordt ondersteund door de terugkeer van wat voorheen een
vaste tekenaar was en vergeleken met wat de afgelopen tijd
op de serie is vertoond, zorgt de realistische stijl voor
een werereld van verschil. Drie sterren is te weinig, vandaar
vier. tekst
peter david tekeningen valentine de landro
fantastic
four #561 (marvel)
Echt verrassend is het niet, de onthulling van de vorige maand,
dat de leider van het team helden uit de toekomst een futuristische
Invisible Woman is. En daarom is direct vanaf het begin de
slogan op de cover, over 'de dood van de Invisible Woman',
gedoemd tot een voor de hand liggende en weinig boeiende anticlimax.
Het tussenliggende gevecht tussen de beide teams is gelukkig
van een degelijk niveau, met flink wat tempo en ruimte voor
boeiende concepten. Aan het eind van de rit is de oplossing
niettemin aan de eenvoudige kant, de kracht moet duidelijk
komen van het tekenwerk, dat enerverend, realistisch en vloeiend
is als altijd. Tel alles bij elkaar op en drie sterren is
haalbaar. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
air #4 (dc)
Na haar avontuur in Narimar keert Blythe terug naar de 'bewoonde'
wereld. Net als in de vorige nummers gebeurt dat op een te
gefragmenteerde manier, waarbij bepaalde scènes, zoals
de flashback over waarom Blythe hoogtevrees heeft, zeer geforceerd
overkomen. Daarna verplaatst de actie zich razendsnel naar
Maxico, waar vreselijke toevalligheden elkaar opvolgen, tot
de cliffhanger weer perspectief biedt op een wonderlijke,
magisch realistische toon. De serie is op zoek naar een eigen
stem, een eigen visie. Dat moet niet te lang duren, want het
tekenwerk mag elegant zijn, het is soms te eenvoudig en dat
houdt de aandacht niet van begin tot eind vast. Ik kom uit
op twee sterren. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
ex machina
#39 (dc)
Het afsluitende deel van het verhaal over Monica kent een
sterk gebruik van de vertelstructuur. Bij de eerste flashback
is namelijk gekozen voor wederom een blik op 11 september
2001, waarna het centrale conflict van het huidige avontuur
met een leuke sisser afloopt, gevolgd door een mysterieuze
epiloog die de weg vrijmaakt voor de laatste periode van de
serie. Misschien ontkomt burgemeester Hundred te gemakkelijk
aan wat spannend werd gebracht, maar het past bij de toon
en voor een keertje mag het. Wat betreft het tekenwerk geen
klachten: de gestileerd realistische stijl en de warme kleuren
houden het visueel aantrekkelijk, zodat een score van drie
sterren hier op zijn plaats is. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
spawn #186
(image)
Terwijl de Clown vrolijker en vrolijker wordt van het nieuws
over de dood van Al Simmons, is langzaamaan duidelijk, dat
de kracht van Spawn is overgegaan op Jim Downing, een ziekenhuispatiënt
die onlangs is ontwaakt uit een coma. Alles blijft inleidend,
de connectie tussen Jim en de neurotische verpleegster Sara
is tenenkrommend voorspelbaar én slecht en de manier
waarop de plot zich ontvouwt, is niets nieuws. Ondanks alle
pogingen tot het laten waaien van een frisse wind, lijkt de
serie gevangen in oude patronen. Het tekenwerk scoort weinig
beter, daar de krasserige lijnen wat te dik worden aangezet
en de inkleuring saai is. Voorlopig mijn laatste nummer, alweer.
Nipt één ster. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
whilce portacio
angel: after
the fall #14 (idw)
Aan onduidelijkheid geen gebrek in het nieuwste hoofdstuk
over het in een heldimensie veranderde Los Angeles. Dat ligt
voornamelijk aan de manier van vertellen: aan de ene kant
gaan de dialogen te lang door over triviale dingen en grapjes,
aan de andere kant worden de belangrijke wendingen nergens
in beeld gebracht en slechts impliciet in de teksten verwerkt.
Het is de vreemde combinatie van te veel expositie én
te weinig expositie die het erg onduidelijk maakt wie nu precies
wat doet. Dat gaat ten koste van de plot. Op het vlak van
de tekeningen valt op, dat de laatste helft minder herkenbaar
en stabiel is. De lijnen worden grover en dat oogt slordig.
Twee sterren is genoeg. tekst
brian lynch tekeningen stephen mooney