criminal
#7 (marvel)
In het slot van de verhaallijn over Jacob Kurtz wordt een
verrassend andere structuur gehanteerd dan voorheen gebruikelijk.
In het begin en halverwege duikt namelijk een intermezzo op
waarin het perspectief verschuift naar beide bijpersonages.
Dat levert aardig veel diepgang op en het zet Jacob meteen
in een ander daglicht. Hoewel de afronding hier niet vernieuwend
of schokkend is, rondt het alle losse eindjes op een intelligente
wijze af, met zoals gehoopt een leuke rol voor de fictieve
held Frank Kafka. De tekeningen blijven sinister, rauw en
op het schetserige af, wat bijdraagt aan de algehele sfeer
van deze serie. Wederom een bijzonder goede comic, al met
al zeker vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
secret invasion
#8 (marvel)
De crossover komt tot een eind met een flinke anticlimax.
Ten eerste wordt gekozen voor een vertelstijl waarbij in tekstkaders
achteraf het commentaar wordt gegeven op de climax van het
gevecht met de Skrulls, wat de spanning ondermijnt. Ten tweede
bevat de ontknoping een grote deus ex machina met de terugkeer
van een paar dozijn personages. En ten derde moet alweer een
dramatische dood in het verhaal worden geschreven, terwijl
de impact nihil is. Vreemd genoeg is het nummer vooral de
proloog van 'Dark Reign', de volgende crossover. Om wie dát
draait, is volstrekt belachelijk en ongeloofwaardig. Het tekenwerk
is redelijk, dynamisch en vlot, maar hoger dan één
ster ga ik niet. tekst
brian michael bendis tekeningen leinil francis
yu
batman #682
(dc)
Een tweedelige overbrugging tussen 'Batman RIP' en de crossover
Final Crisis begint erg intrigerend met een aaneenschakeling
van sleutelmomenten in het leven van Bruce Wayne. De manier
van vertellen is associatief en dat is een prettige insteek,
zeker gezien de onthulling in de tweede helft. Dat elementen
uit een ver verleden nu ineens bij de huidige continuïteit
worden betrokken, is controversieel, maar het resultaat is
coherent en werkt vanuit de personages in plaats van actie.
Helaas is de gasttekenaar wat minder stabiel. Zijn werk is
soms te minimalistisch en de gezichten zijn hier en daar niet
sprekend genoeg. Tel alles bij elkaar op en een eindscore
van drie sterren is zeker verdiend. tekst
grant morrison tekeningen lee garbett
hellboy:
the wild hunt #1 (dark horse)
Het is tijd voor een nieuwe Hellboy miniserie, eentje die
sterk is verbonden met andere verhaallijnen en zo bouwt op
veel continuïteit. De essentie van het verhaal is voorlopig
echter eenvoudig, want Hellboy wordt betrokken bij de jacht
op een reus, wat halverwege het nummer veel expositie vereist
die overigens op een aantrekkelijke manier is verpakt. Als
zo vaak is de aandacht voor subtiele details groot en de opbouw
zit prima in elkaar, al eindigt het wat abrupt. Het werk van
wat sinds de vorige miniserie de nieuwe vaste tekenaar is
geworden, is overtuigend, zwierig en helemaal in overeenstemming
met de sfeer van de reeks. Voor een eerste nummer verdient
het drie sterren. tekst
mike mignola tekeningen duncan fegredo
the boys
#25 (dynamite)
Hughie's infiltratie bij een superheldenteam waar seksuele
excessen niet van de lucht zijn, gaat in een kalm tempo verder.
Waar de nadruk de vorige keer te veel lag op de pure parodie,
wordt nu wel meer een verhaal verteld en dat pakt goed uit,
zeker in combinatie met de subplots. Het lage tempo betekent
overigens wel, dat zeer weinig progressie wordt geboekt. Het
als gebruikelijk heldere tekenwerk blijft op zijn sterkst
met gelaatsuitdrukkingen en sprekende lichaamstaal. Wel wordt
de druk van de deadlines duidelijk door het ontbreken van
gedetailleerde achtergronden, wat slechts ten dele wordt gecompenseerd
door de warme kleuren. En dus is een score van drie sterren
terecht. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson