punisher:
war zone #4 (marvel)
Het knappe van de miniserie is, dat het de avonturen van Frank
Castle weer voorziet van een gezonde dosis humor die altijd
absurd, vaak bizar en soms ziek is, zonder dat het afbreuk
doet aan het hoofdpersonage. Structureel is dit hoofdstuk
weliswaar problematisch, omdat de Punisher nu ontdekt wat
de lezer al tijdens het vorige deel heeft ontdekt, maar een
handvol vermakelijke subplots zorgt voor voldoende afleiding
en compensatie. Dat het tempo aan het eind omhoog gaat, kan
ook geen kwaad. De tekeningen scoren als altijd een voldoende
door een sterke consistentie, heldere composities en prima
gelaatsuitdrukkingen. Al met al kom ik uit op een score van
drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
fantastic
four #562 (marvel)
De Invisible Woman spreekt op haar eigen uitvaart; puur als
concept is het meesterlijk en gelukkig blijft de uitwerking
van de epiloog van de afgelopen verhaallijn niet steken op
enkel een goed concept. Na de uitvaart is immers ruimte voor
wat kalme scènes waarin leden van de Fantastic Four
aandacht krijgen op het niveau van de personages in plaats
van actie. In het bijzonder het gesprek tussen Reed Richards
en dochter Valeria is precies wat de serie nodig heeft. Daarom
is het spijtig dat Thing verwikkeld is in een clichématig
en erg doorzichtig subplot. Het tekenwerk is prachtig, zeer
gedetailleerd en realistisch ingekleurd. Kortom, een integer
tussennummer, vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
jack of fables
#29 (dc)
De grootschalige oorlog tussen Bookburner en Revise barst
in volle hevigheid los, wat een deel met een aaneenschakeling
van actiescènes oplevert. Omdat de vertelling halverwege
kiest voor een reeks doorkijkjes, korte subplots over bepaalde
personages op het slagveld, raakt de rode draad ondergesneeuwd
en het is zonde dat de urgentie daardoor verdwijnt. Ook de
rol van Jack zelf is te beperkt tot grappenmaker, iets wat
twee jaar geleden wel bij deze serie paste, maar wat nu misplaatst
voelt. Wordt dat dan nergens goedgemaakt? Ja! De cliffhanger
is grappig en biedt tegelijkertijd perspectief. Geen klachten
over het heldere, stabiele tekenwerk. Alles bij elkaar goed
voor twee sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
batman #684
(dc)
Het slot van een tweedelig avontuur dat is begonnen in Detective
Comics; op zich al geen handige zet. Inhoudelijk voelt dit
bovendien aan als vulmateriaal. Een warrig doch uiteindelijk
te simpel verhaal over Nightwing, iemand die zich voordoet
als Two-Face en een saai bijpersonage genaamd Millicent Mayne
is ver onder het niveau van de afgelopen twee jaar. Op sommige
plekken voelen de dialogen verkeerd en de ontknoping is onvoorstelbaar
simpel. Wat betreft het tekenwerk bestaat evenmin reden tot
juichen, want de te krasserige stijl kent geen of nauwelijks
diepte, heeft zichtbaar moeite met zowel perspectief als anatomie
en het is saai gekleurd. Nul sterren is te weinig, dus één
ster. tekst
denny o'neil tekeningen guillem march
30 days of
night: 30 days 'til death #2 (idw)
Terwijl een groep vampiers tot de conclusie komt, dat hun
eigen bevolking eens moet worden uitgedund, leidt vampier
Rufus een schijnbestaan met één van zijn slachtoffers
genaamd Sarafina. Het is een wending die na het eerste nummer
onverwacht komt, maar toch de spanning van de serie wegneemt.
De centrale plot wordt zo namelijk akelig dun. Wat overblijft,
is een herhaling van zetten en plichtmatige actie, aangevuld
met een slotpagina die de verhaallijn opnieuw een andere kant
op laat gaan. Zo wordt het onsamenhangender dan de bedoeling
moet zijn geweest en zelfs het tekenwerk voelt minder stabiel,
met een smoezelige inkleuring die niet past bij de stijl.
Ik geef twee sterren. tekst
& tekeningen david lapham