punisher:
war zone #5 (marvel)
De miniserie nadert het einde. Strikt genomen had dat ook
al in dit nummer kunnen komen, want de confrontatie tussen
de Punisher en de nieuwe Elite wordt hier iets te gemakkelijk
opgerekt en doorgeschoven naar de volgende week. Gelukkig
biedt het verhaal nu wel de ruimte voor de ontmoeting tussen
Punisher en agente Von Richtofen, met Schitti als het gebruikelijke
slachtoffer van de meeste grappen. De mysteries omtrent een
uit de dood teruggekeerde ma Gnucci zijn inmiddels opgelost,
dus verder rest enkel brute actie. En dat is precies waar
deze makers goed in zijn, ook omdat het realistische tekenwerk
aansluit op karakters zonder fleurige superheldenkostuums.
Nipt drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
final crisis
#6 (dc)
Na al het opbouwen komen in dit deel van de crossover enkele
subplots tot een explosieve climax. Zonder twijfel de belangrijkste
confrontatie daarbij is die tussen Darkseid en Batman, al
blijft het opvallend hoe een personage als Batman deze laatste
maanden tussen zijn eigen serie en deze crossover heen en
weer is geslingerd. Hoe groots de aanpak ook is, het overschaduwt
nu wel de rest van de plot. Bovendien blijft de gehanteerde
schrijfstijl warrig en veel te gefragmenteerd. Scène
na scène gebeurt veel, zonder dat volledig duidelijk
is waarom het gebeurt. Het werk van de verschillende tekenaars
is afwijkend in stijl, al overtuigen de strakke lijnen van
de hoofdtekenaar. Drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen j g jones, carlos
pacheco & doug mahnke
young liars
#11 (dc)
Danny en Sadie belanden tot over hun oren in de problemen
wanneer een machtsstrijd binnen Sadie's familie oplaait. Tot
zover kent de plot nog enige logica. Buiten die grenzen vervallen
echter alle garanties, want de absurde wendingen en vreemde
dialogen volgen elkaar dan in rap tempo op. Omdat niet helder
is wat wel en wat niet waar was van de dromen en hallucinaties
van de laatste paar nummers, voelt het nu onwerkelijk en onsamenhangend.
Ook is het nog mogelijk, dat alles een grote leugen van Danny
is. Thematisch meesterlijk, structureel fascinerend, maar
zeker te warrig. Aan het tekenwerk ligt het niet, dat is overzichtelijk
en consistent. Geen drie, wel twee sterren. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #38 (dc)
Dat Manhattan na de verkiezing van Parco Delgado zou veranderen,
was duidelijk. Toch is de ommezwaai op een subtiele en verontrustende
manier in de sfeer van de serie verwerkt, waarbij tussen de
regels door wordt ingegaan op wat de essentie is van macht
en het financieren van autoriteit. Journalist Matthew Roth
gaat op zoek naar het beruchte goud van Chinatown en klopt
aan bij een oude bekende. Het verhaal zit erg sterk in elkaar,
met realistische dialogen en een prima opbouw van de spanning,
tot het zeer knappe slot. Ook de tekeningen verdienen lof:
de krasserige stijl blijft evolueren, zonder dat het die eigen
identiteit verliest. Al met al is een score van vier sterren
terecht. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
i kill giants
#7 (image)
In wat in feite de epiloog van de miniserie is, worden de
thematische eindjes aan elkaar geknoopt en moet de jonge Barbara
de confrontatie aangaan met iets wat haar al die tijd nog
meer angst heeft ingeboezemd dan vechten met reuzen. Lang
was het de vraag of Barbara zich nu dan alles inbeeldde of
niet. Uiteindelijk maakt dat weinig uit, want onder die parabel
ligt een aangrijpend verhaal over kinderen die worden geconfronteerd
met de dood van mensen in hun omgeving. Dit nummer is een
leuke, ontroerende en hoopvol geschreven mengeling van genres,
waarbij het opvallende tekenwerk, vol snelheidslijnen en interessante
ontwerpen, niet achterblijft. Geslaagde serie, vier sterren. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura