punisher:
war zone #6 (marvel)
Het slot van de miniserie verloopt erg voorspelbaar. Daarbij
is het grootste minpunt, dat de Punisher in dit nummer pas
ontdekt, wat de lezer al enkele hoofdstukken terug werd getoond,
zodat de climax geen spanning kent. Dat plichtmatige geldt
ook wel een beetje voor het grote vuurgevecht tussen de Punisher
en Molly enerzijds en de leden van de maffia en de politie
anderzijds, al heeft dat voldoende zwarte humor en leest het
vlot weg. Wat betreft het tekenwerk weinig klachten. De pagina
met de Punisher en Molly is anatomisch wat vreemd, voor de
rest is de eenvoudige stijl strak als altijd en daar sluit
de inkleuring op aan. Ik geef geen drie sterren, wel een score
van twee sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
daredevil
#115 (marvel)
De ontknoping van het verhaal over Lady Bullseye zit vol met
onverwachte wendingen. Zo voelt het bijna als een ander avontuur
en alleen de sterke dialogen en het goede gevoel voor tempo
voorkomen dat dit een probleem wordt. Want de plot, met bijrollen
voor onder meer de Hand, White Tiger en Iron Fist, zit weer
intelligent in elkaar. In essentie is dit slechts een inleiding,
een vervolg kan haast niet uitblijven; niettemin zijn het
juist die onverwachte wendingen die het smeuïg maken.
De complimenten voor het tekenwerk. Alles oogt heerlijk noir,
van de zeer realistische stijl en de grimmige locaties tot
de mooie composities en de sfeervolle kleuren. Drie sterren
is hier op zijn plek. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #130 (marvel)
In feite is dit een herhaling van de gebeurtenissen die al
zijn getoond in de eerste nummers van de crossover Ultimatum.
Het verschil? In deze serie zit wél diepgang, heeft
het drama wél impact en zijn de personages herkenbaar
zonder dat ze om de pagina met tekstkaders moeten worden geïdentificeerd.
Zo wordt een comic met inhoudelijk al bekende feiten toch
heel enerverend, uiteraard ook door enkele vlotte dialogen
en op de juiste plaatsen een dosis humor. De tekeningen zijn
duister, dat maakt het ietwat eentonig, maar de dynamiek van
de stijl en het oog voor indrukwekkende composities vormen
prima compensatie. Al met al geef ik hier dus zeker vier sterren
voor. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
fantastic
four #563 (marvel)
Na de boeiende ontwikkelingen en onthullingen van vorige maand
wordt nu ruimte gemaakt voor een ouderwets tussennummer. Hierin
wordt vooral veel voorbereid: Ben Grimm en zijn nieuwe vlam
Debbie Green zijn verloofd, terwijl Doctor Doom zich opmaakt
voor de komst van mysterieuze dimensiereizigers. Het is en
blijft een groot nadeel dat het subplot over Thing zo doorzichtig
en clichématig is. De ontwikkelingen met Debbie gaan
veel te snel, hebben geen impact en zijn overduidelijk een
voorbode van veel rampspoed. Gelukkig zijn de tekeningen opnieuw
indrukwekkend, zeker omdat deze keer het realisme door het
gebrek aan gevechten op de voorgrond staat. Kortom, drie sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
final crisis
#7 (dc)
Na de vertragingen en de komst van een andere tekenaar is
deze crossover eindelijk toe aan de grote finale. Net als
het hele verhaal zit ook dit laatste hoofdstuk structureel
interessant in elkaar, vol fascinerende concepten en met een
veelvoud aan sterke dialogen. Helaas mist het project al sinds
het begin de coherentie die het leesbaar moet houden. Te veel
afleiding, te veel korte scènes die blijven steken
op het niveau van doorkijkjes en bovenal een te abstracte
dreiging voor wat toch een superheldencomic is. De climax
stelt dus teleur en zelfs het tekenwerk is wat inconsistent.
Wat wil je, met zeven verschillende inkters? Vooral door de
letterlijke deus ex machina twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen doug mahnke
jack of fables
#30 (dc)
De oorlog raast voort, waarbij direct opvalt dat de cliffhanger
van het vorige nummer hier wat vreemd wordt behandeld en pas
halverwege relevantie krijgt. Voor het overige is dit een
hoofdstuk waarin de actie centraal staat, waarin beide partijen
zich verder ingraven en waarin een glansrol is weggelegd voor
de Pathetic Fallacy. Zeker dat laatste is bijzonder interessant,
een wending die voldoende dramatiek heeft en niet te veel
leunt op de humor die in deze serie zo nu en dan net even
te nadrukkelijk wordt ingezet. Het gebruik van twee tekenaars
valt nauwelijks op, wat aangeeft hoe dicht de duidelijke en
licht cartooneske stijlen bij elkaar liggen. Zonder meer drie
sterren waard. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins & russ braun
batman #685
(dc)
Opnieuw een tweedelig verhaal dat is begonnen in Detective
Comics. Ondanks die storende marketing is het in dit geval
geen bezwaar, want het verhaal zit zo kinderlijk eenvoudig
in elkaar, dat alle relevante informatie aan het begin wordt
herkauwd. Hush wordt door Catwoman opgejaagd en uiteindelijk
in de val gelokt. Verder dan dat komt het niet. De dialogen
zijn overwegend goed, de personages zijn vlot uitgewerkt,
maar voor de rest is dit vulmateriaal dat niet in de serie
hoort. Het tekenwerk maakt het dragelijk: dat is krasserig
en toch strak, minimalistisch en toch genuanceerd. Een te
eentonige inkleuring voorkomt echter, dat het van de pagina
spat. Alles bij elkaar één ster. tekst
paul dini tekeningen dustin nguyen
echo #9 (abstract)
Het rustige tempo is weer terug, wat veel beter past bij zowel
de schrijfstijl als de tekenstijl. Julie Martin moet, achtervolgd
door de nachtmerries na haar recente confrontatie, alle veranderingen
in haar leven op een rijtje krijgen. In de tussentijd blijft
Ivy Raven zich vastbijten in de zaak van het experimentele
harnas, een zoektocht die haar dichter in de buurt van Julie
brengt. Tot zover is het een doorsnee verbindingshoofdstuk.
Pas aan het slot vormt een tweede nachtmerrie, nu van Julie's
zus Pam, een sterke cliffhanger. Hoewel de eerste nachtmerrie
visueel rommelig is, haalt het tekenwerk het gebruikelijke
niveau wanneer het rust mag uitstralen. Daarom is drie sterren
haalbaar. tekst
& tekeningen terry moore