dark tower:
treachery #6 (marvel)
Het laatste deel van de derde miniserie rondt enkele belangrijke
subplots van de afgelopen maanden af. Alles komt bijeen op
een groot gala in Gilead, waar een traditioneel raadseltoernooi
wordt georganiseerd en waar de moeder van Roland Deschain
haar verraad ten uitvoer zou moeten brengen. Roland op zijn
beurt bespreekt de toekomst met Aileen, een personage dat
voor geforceerde en overbodige romantische spanning zorgt.
Hoewel het opnieuw zeer goed is geschreven en het wat betreft
sfeer sterk is, valt de te abrupte ontknoping van dit verhaal
tegen. De tekeningen stellen niet teleur; die zijn duister
en realistisch als altijd. Tel alles bij elkaar op en dit
verdient drie sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
ultimate
spider-man #131 (marvel)
Ook nu vertelt deze comic het verhaal van de miniserie Ultimatum,
maar dan op een manier die wél overtuigt. Terwijl het
door een enorme ramp getroffen New York bijkomt van de eerste
schok, staat Spider-Man oog in oog met een Hulk die, wanneer
hij is veranderd in Bruce Banner, ervan overtuigd is, dat
hij verantwoordelijk is voor de chaos. Het tempo ligt hoog
en de dramatiek wordt niet geschuwd, maar door de oprechte
vertelstem voor Peter Parker voelt het nooit goedkoop. Vooruit,
de cliffhanger is wel ietwat gezocht. Het tekenwerk krijgt
ruimte voor imposante panorama's en allerlei kleine details.
Ook met de donkere kleuren is het zeer uitnodigend. Vier sterren
is zeker terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
fantastic
four #564 (marvel)
Een kerstverhaal dat pas een paar maanden later verschijnt,
niet als dikke special, maar als twee nummers van de reguliere
serie. Los van die vreemde keuzes is het wel vermakelijk,
al was het alleen vanwege de verandering van locatie: de Fantastic
Four reist af naar Schotland, waar een neef van Reed woont.
Dat dorpje is echter niet zo onschuldig en perfect als het
lijkt. Hoe voorspelbaar dat laatste ook is, dat is niet waar
het om gaat. De karakters staan centraal en na een paar verhaallijnen
met veel actie, is dat meer dan welkom. Het tekenwerk kan
net zo goed overweg met het Schotse hoogland als met metropolen
vol wolkenkrabbers. Geen drie sterren, wel vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
jack of fables
#31 (dc)
De oorlog tussen de troepen van Revise en de troepen van Bookburner
nadert het eind. Het idee van oorspronkelijke sprookjes, die
afwijken van de bravere, herziene versies, is erg slim gevonden.
Toch wordt daar net te weinig gebruik van gemaakt. In plaats
van meer diepgang wordt direct overgeschakeld naar een listig
plan van Jack, een plan dat eerder een deus ex machina is.
Alweer. Zo wordt het conflict veel te gemakkelijk opgelost
en ontbreekt het aan een bevredigende afronding van de spanning.
Op het vlak van het tekenwerk valt een gebrek aan afwisseling
in de composities op; het eenvoudige perspectief maakt het
saai, al is de stijl helder. Lang verhaal kort, ik geef twee
sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
echo #10
(abstract)
Meer aandacht voor Ivy Raven geeft dit tot nu toe eenzijdige
personage de nodige diepgang. Des te meer zij ontdekt over
de zaak die ze onderzoekt, de zaak van het experimentele gevechtsharnas
dat zich heeft gehecht aan Julie Martin, hoe sympathieker
ze wordt en dat is knap in het verhaal geschreven. Het telefoongesprek
tussen Ivy en Julie is het hoogtepunt van deze serie tot op
heden, al was Ivy's doel geen verrassing. Als de slotscène
dan doorloopt in een spannende cliffhanger, is duidelijk dat
toe wordt gewerkt naar een nieuw samenkomen van de subplots,
ondersteund door gedetailleerd tekenwerk dat zich beter houdt
dan bij eerdere scènes met een hoog tempo. Vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore
angel #18
(idw)
Nieuwe makers pakken de draad op van het officiële 'zesde
seizoen' van Angel. Helaas wordt nergens aangegeven, of deze
verhaallijn nog canon is. Angel heeft Los Angeles gered van
een bestaan als heldimensie en zo is hij in één
klap een held. Hij zoekt naar een doel in zijn leven en krijgt
hulp van een oude bekende. Over de gehele linie wordt gewerkt
aan een verse status-quo en het voelt veel te veel als een
mengeling van oude elementen in een nieuw jasje. Bovendien
is de vertelstijl oppervlakkig, met nadruk op een licht soort
humor dat niet bij deze serie past. Het tekenwerk is eveneens
matig, in het bijzonder door het gebrek aan details. Eén
ster is voorlopig genoeg. tekst
kelley armstrong tekeningen dave ross