destroyer
#1 (marvel)
Een nieuwe miniserie onder het label 'Marvel Max', waardoor
de grove taal en expliciet geweld tot de vaste ingrediënten
behoren. Het verhaal handelt over de oorspronkelijke Destroyer,
een held die gewoon ouder is geworden en van zijn dokter slecht
nieuws krijgt. Opgezadeld met deze wetenschap wil hij losse
eindjes aan elkaar knopen: hij bezoekt zijn broer in de gevangenis.
Hoewel het niet vernieuwend is, pakt het erg goed uit, met
vlotte dialogen en een prettig verteltempo. Dat wordt aangevuld
door het licht cartooneske tekenwerk, dat zelfs het bloederigste
geweld vorm kan geven zonder dat het ooit onsmakelijk wordt.
Voor nu verdient dit zonder twijfel een score van drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen cory walker
the flash:
rebirth #1 (dc)
Net als een paar jaar geleden met Green Lantern moet deze
miniserie de oorspronkelijke Flash in ere herstellen. Na de
crossover Final Crisis is Barry Allen terug uit de dood en
ook Kid Flash, voorheen beter bekend als Impulse, is blijkbaar
teruggekeerd. De feestelijkheden die dit oplevert, vormen
de kern van deze inleiding. Voor het centrale conflict wordt
teruggegrepen op Barry's jeugd, wat een schaamteloze poging
tot een retcon lijkt en wat als minpuntje geldt. Op het niveau
van de karakters weinig klachten; dat is prima verzorgd, inclusief
heldere dialogen. De tekeningen zijn bijzonder gedetailleerd,
stabiel en aantrekkelijk, al wordt het soms nogal druk. Al
met al twee sterren. tekst
geoff johns tekeningen ethan van sciver
seaguy: the
slaves of mickey eye #1 (dc)
Vijf jaar na de eerste miniserie is het tijd voor een vervolg
op de avonturen van de 'overgebleven' superheld Seaguy. Zijn
partner, de zwevende vis met de bizarre naam Chubby, achtervolgt
hem in visioenen en dat brengt Seaguy aan het twijfelen over
de utopische en ietwat totalitaire maatschappij waarin hij
leeft. Hoe aardig het ook mag zijn, vooral het begin is te
vrijblijvend zonder dat het echt diepgang bereikt. De kracht
moet schuilen in het tekenwerk, dat met traditioneel dikke
lijnen een animatiestijl neerzet die geschikt is voor het
vormgeven van dit soort vreemde verhalen. Voor een miniserie
ligt het tempo te laag, met veel zijweggetjes. Dat is waarom
ik uitkom op twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen cameron stewart
buffy, the
vampire slayer #24 (dark horse)
Het volgende losstaande verhaal volgt Faith en Giles, die
samen naar het geheimzinnige dorpje Hanselstadt vertrekken
en daar een schuilplaats van Slayers onderzoeken. Natuurlijk
blijkt al snel, dat de bewoners van het dorp zo hun eigen
redenen hebben voor het bieden van onderdak aan die Slayers.
Spijtig genoeg stort de logica na deze onthulling totaal in
elkaar en draait het uit op wederom een doorsnee avontuur
over een doorsnee demon. Structureel voorspelbaar, wat dialogen
betreft soms erg veel expositie en op het vlak van de tekeningen
een redelijke stijl, die bij de gelaatsuitdrukkingen wel eens
een steekje laat vallen. Lang verhaal kort, ik kan niet hoger
gaan dan één ster. tekst
jim krueger tekeningen cliff richards
the boys
#29 (dynamite)
Aan het einde van de verhaallijn over John Godolkin en de
manier waarop hij leden voor zijn superheldenteams rekruteert,
ontdekken de Boys de waarheid achter de duistere praktijken.
Toegegeven, aan de ene kant betekent dit erg veel exposite
in droge dialogen. Aan de andere kant zijn die onthullingen
wel zo moreel verwerpelijk, dat het de aandacht zonder meer
vast kan houden. Dat het daarna uitdraait op een gewelddadige
climax uit onverwachte hoek, geeft bovendien een meerwaarde
die de serie goed kan gebruiken. Het werk van de vaste tekenaar
is ouderwets karikaturaal, soms zeer gedetailleerd en voorzien
van dikke lijnen, kortom, ik kom uit op een score van vier
sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson