incognito
#3 (marvel)
Een collega van Zack Overkill heeft door dat hij superkrachten
heeft en zo spant hij Zack voor zijn wagen: hij laat hem kleine
vergrijpen plegen en wil eigenlijk een enorme bankoverval
plannen. Zacks verleden blijft hem echter achtervolgen, wat
tot een gewelddadige climax van dit degelijk geschreven en
van wat aardige humor voorziene hoofdstuk leidt. Wel vreemd,
dat Ava Destruction slechts in acht panels opduikt terwijl
ze op de cover staat. Het tekenwerk is sterk. Van de ietwat
minder krasserige lijnen tot de dynamische composities; de
tekenaar laat zien dat hij meer kan dan een sfeervolle crime
noir. Ook de inkleuring verdient een compliment. Drie sterren,
dus. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
x-factor
#42 (marvel)
Terwijl Madrox samen met Layla Miller in de toekomst oog in
oog staat met Ruby Summers, heeft de rest van het team in
het heden de handen vol aan hun huidige opdracht. Het subplot
over Longshot is wat onlogisch, omdat het zo overduidelijk
een voorbeeld is van de kat op het spek binden. De uitwerking
is gelukkig interessant gedaan, net zoals dat het geval is
bij de reis van Rictor en Guido. Dat neemt niet weg, dat dit
inhoudelijk een soort tussennummer is. Op het vlak van het
tekenwerk geen klachten. Beide stijlen hebben wat van elkaar
weg, ze zijn allebei realistisch en consistent en ze geven
de serie een toegankelijke uitstraling. Ik kom al met al uit
op een score van drie sterren. tekst
peter david tekeningen valentine de landro
& marco santucci
air #8 (dc)
Na het uitstapje over het verleden van Zayn keert het verhaal
terug naar de 'opleiding' van Blythe. Natuurlijk gaat dat
niet vanzelf en in veel opzichten is het aan de voorspelbare
kant. Niettemin geven de gebeurtenissen meer zicht op hoe
de sciencefiction van deze titel nu precies werkt, welke regels
ervoor gelden. Hoewel dit een nadruk op decompressie niet
compenseert, is het net voldoende voor een vermakelijke comic.
Dat wordt ook ondersteund door het tekenwerk, dat met veel
dunne lijnen en simpele composities toch een sierlijke uitstraling
heeft en dankzij warme pasteltinten geen moment saai of eentonig
wordt. Drie sterren is te veel en dus geef ik in dit geval
twee sterren. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
dmz #41 (dc)
Een losstaande vertelling richt de spotlight op Zee, die betrokken
raakt bij een smerig zaakje en ineens een lastige, morele
keuze moet maken. Het is boeiend dat een bijpersonage op deze
manier wordt uitgediept, al zijn haar tekstkaders aan de droge
kant. Ook de ontwikkelingen zelf zijn mager en het gaat zonder
enige twijfel om de gevolgen. Als nummer zonder hoofdpersonage
Matthew Roth houdt het de aandacht vast en dat geeft vertrouwen
voor een serie die draait om een specifieke locatie. Net als
eerder is dit tussennummer door een gasttekenaar gemaakt.
De stijl is wat eenvoudig, doch gedetailleerd en voorzien
van elegante lijnen. Met andere woorden, dit krijgt twee sterren. tekst
brian wood tekeningen nikki cook
100 bullets
#100 (dc)
Het extra dikke slotnummer van de serie mondt uit in een zeer
gewelddadige climax, waarbij de macht van de Trust op het
spel staat. De serie begon met agent Graves en Dizzy Cordova,
dus het is toepasselijk dat het daar ook mee eindigt. De andere
subplots worden echter niet vergeten, al worden sommige bijpersonages
wel heel gemakkelijk aan de kant geschoven. Dialogen spelen
traditioneel met dubbele bodems, het verteltempo is als uit
een film en de grimmige wereld is sinds het begin van de reeks
perfect vormgegeven door tekenwerk dat een balans heeft tussen
strakke lijnen, schaduw en extreme perspectieven. Hopelijk
werken deze makers snel weer samen. Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
soul kiss
#3 (image)
Na de deal met de duivel moet Lili met een kus een aantal
mannen doden, in ruil voor het leven van haar vriendje. Ze
voelt zich bezwaard, zeker wanneer blijkt, dat het niet werkt
wanneer ze mannen háár laat kussen: ze moet
zelf een keuze maken. Voor een verhaal dat op het geweten
wil inspelen, is het vreselijk clichématig, want uiteraard
kust Lili mannen die de dood 'verdienen'. Tja, alsof dat het
dan wél een goede daad is. Deze stuitende insteek maakt
de miniserie steeds vervelender en de enige reden voor het
uitzitten van de rit is het tekenwerk, dat zorgvuldiger is
geworden en met een krasserige stijl snel een duidelijke sfeer
kan neerzetten. Enkel daarom geef ik één ster. tekst
steven t seagle tekeningen marco cinello