destroyer
#2 (marvel)
De oude held Keen Marlow weet, dat hij niet lang meer zal
leven. Daarom wil hij in de tijd die hij nog heeft flink wat
losse eindjes aan elkaar knopen. Waar dat in het vorige nummer
voornamelijk veel bloederig geweld betekende, is de toon hier
gebalanceerder, met integere scènes over Marlows familie.
Hoewel het basisidee voor de miniserie niet vernieuwend is
en in feite cliché is, pakt de uitwerking goed uit
door de vlotte dialogen, het boeiende verteltempo en het aantrekkelijke
tekenwerk. Van de minimalistische stijl tot de herkenbare
personages, van de dynamische composities tot de krachtige
lijnen; het zit allemaal sterk in elkaar. Om die reden geef
ik hier zeker vier sterren voor. tekst
robert kirkman tekeningen cory walker
astro city:
the dark age #1 (dc)
Liefst anderhalf jaar na de vorige miniserie is het nu tijd
voor de derde akte van het verhaal over hoe Astro City en
de verschillende superhelden van die stad in de jaren zeventig
en tachtig telkens grimmiger en donkerder werden. Broers Charles
en Royal Williams staan weer centraal en hun tegenstellingen
worden hier weliswaar minder benadrukt, de door elkaar lopende
tekstkaders waarin zij het verhaal vertellen, die zijn helaas
gebleven. Hoe boeiend de blik op de superhelden van toen ook
is, de gebroeders Williams zijn domweg niet interessant. Hierdoor
zijn de ontwikkelingen nogal plichtmatig. De tekeningen bieden
compensatie, want die zijn gedetailleerd en stabiel. Twee
sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
the flash:
rebirth #2 (dc)
Vreemd genoeg is het tempo van deze miniserie over de terugkeer
van de oorspronkelijke Flash tot nu toe veel te laag. In dit
nummer is gelukkig wel aandacht voor de gevoelens van Barry
Allen zelf en daarbij wordt Hal Jordan dankbaar als klankbord
ingezet. Ook de cliffhanger biedt een erg interessante wending,
maar in de tussentijd ontbreekt het aan impact. Dat komt met
name door de flashbacks, die te lang stilstaan bij gebeurtenissen
die geen spanning kennen. Veel zal gaan afhangen van de vraag
in hoeverre de miniserie straks terugkeert naar een oude status-quo.
Complimenten voor het tekenwerk, dat stevig is en een uitermate
levendige wereld neerzet. Voor nu twee sterren. tekst
geoff johns tekeningen ethan van sciver
seaguy: the
slaves of mickey eye #2 (dc)
Nu de inleiding achter de rug is, komt het nieuwe avontuur
van Seaguy goed op gang. Dat begint dit nummer met een bizarre
ontsnappingsscène en duikt daarna in allerlei genreclichés
die vermakelijk zijn uitgewerkt. Zo moet Seaguy ineens een
nieuwe identiteit aannemen, wat hem oog in oog brengt met
een gevaarlijke stierenvechter. Het sterke aan het script
is, dat het méér is dan een aaneenschakeling
van losse ideetjes. Dat is hét winstpunt ten opzichte
van vorige keer. Op het vlak van de tekeningen resten enkel
complimenten, want deze stabiele stijl combineert dikke lijnen
met herkenbaar versimpelde gezichten, aangevuld met fijne,
warme kleuren. Kortom, ik geef vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen cameron stewart
superman:
world of new krypton #3 (dc)
Zoals verwacht, draait het ditmaal om tegenstrijdige belangen
van generaal Zod en Superman. Het op zich redelijk boeiende
conflict met de arbeidersgilde verwordt zo tot een plotinstrument
dat uitdraait op een puberaal gevecht met Gor, het schoothondje
van Zod. Daar staat dan tegenover, dat het inhoudelijk wel
degelijk vakkundig in elkaar zit en dat de afsluitende scène
veelbelovend is. De dialogen houden mooi het midden tussen
compressie en decompressie en tussen expositie en realistisch.
Het tekenwerk handhaaft het gebruikelijke niveau, zowel wat
betreft pluspunten (de gezichten en veel aandacht voor details)
als wat betreft minpunten (rommelige lay-outs). Nipt drie
sterren. tekst
james robinson & greg rucka tekeningen
pete woods
buffy, the
vampire slayer #25 (dark horse)
Het laatste losstaande verhaal is de beste van het stel. Eindelijk
wordt de achtergrond van Dawns transformaties relevant voor
het heden en wordt het afgerond in een elegant opgebouwde
vertelling. Het is daarbij prettig, dat de plot over verschillende
schijven voert, zonder dat het geforceerd voelt of te druk
wordt voor slechts een enkel nummer. Toegegeven, de ontknoping
gaat ietwat kort door de bocht en het mist een beetje aan
relevantie. Toch leest het lekker weg. De tekeningen helpen
mee, want de zo warm ingekleurde stijl komt tot leven in de
bosrijke omgeving en de treffende gelaatsuitdrukkingen blijven
een sterk punt. Vier sterren is te veel, daarom geef ik drie
sterren. tekst
doug petrie tekeningen georges jeanty
the boys
#30 (dynamite)
In de nasleep van het avontuur met de G-Men wordt stilgestaan
bij zo goed als alle aspecten en alle belangrijke personages
van de serie tot nu toe. Dat begint met de hilarische wijze
waarop jeugdteam Pre-Wiz uit de weg wordt geruimd en komt
vervolgens tot rust in gesprekken tussen de verschillende
teamleden van de Boys. Al zijn die scènes soms slechts
twee pagina's lang, ze bevatten knappe, geloofwaardige dialogen
die zonder moeite overstappen van komisch naar grimmig en
weer naar oprecht. Dat wordt ondersteund door het tekenwerk,
dat met expressieve gezichten en duidelijke composities hoge
ogen gooit. Deze bevredigende epiloog verdient een score van
vier sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
the life
and times of savior 28 #2 (idw)
Dennis McNulty staat stil bij het leven van James Smith, beter
bekend als de superheld Savior 28. Nadat hij de aanslagen
op 11 september 2001 niet kon tegenhouden omdat hij op dat
moment zijn verdriet verdronk in alcohol, heeft hij vele tot
mislukken gedoemde pogingen tot zelfmoord gedaan. Dat vormt
de thematische brug naar 1945, toen Savior 28 in Duitsland
de gruwelen van een concentratiekamp onder ogen kreeg en daarna
helemaal dichtsloeg. Ondanks de fascinerende materie is de
voice-over soms wat nadrukkelijk en aanwezig. Het tekenwerk
voelt te hoekig en cartoonesk voor zo'n serieuze comic, maar
het simplistische heeft toch zo zijn charmes. Voor nu drie
sterren, dus. tekst
j m dematteis tekeningen mike cavallaro