dark avengers
#5 (marvel)
Het tegenvallende slot van de eerste verhaallijn wordt opgevolgd
door een nummer dat de aandacht vestigt op hoe teamleider
Norman Osborn zich live op televisie verdedigt tegen de beschuldigingen
van Hawkeye. Het draait om de essentie van Dark Reign. Daarom
is het zo'n gemiste kans dat telkens de gemakkelijke uitweg
wordt gezocht. Osborns verhaal is saai, voorspelbaar en bovendien
ongeloofwaardig binnen de continuïteit van het Marvel
universum. Gelukkig wordt de rest van de cast meer dan aardig
uitgediept. Bovendien is het tekenwerk zonder uitzondering
heel sfeervol en visueel interessant, ook wanneer alleen wordt
gepraat. Tel alles bij elkaar op en ik geef drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mike deodato
jr
ultimate
spider-man #133 (marvel)
Na negen jaar komt een eind aan deze serie. Dat gebeurt in
een volledig 'stil' nummer, eentje zonder tekstkaders, dialogen
en geluidseffecten. Hoewel de logica hierachter wel slim is,
want met de afwezigheid van Peter Parker is de serie letterlijk
en figuurlijk haar stem verloren, voelt het als een gemis
dat dit afscheid het moet doen zonder wat al deze jaren het
sterke punt is geweest. Toch is het allemaal voldoende plechtig
en emotioneel, wat knap is, want het verhaal maakt deel uit
van die volstrekt onzinnige crossover 'Ultimatum'. Het tekenwerk
is sterk, dynamisch en gedetailleerd. Een waardig afscheid
van de beste, meest stabiele comic van deze uitgeverij. Drie
sterren, zonder meer. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
batman and
robin #1 (dc)
Eindelijk is het zover, de nieuwe serie over de al net zo
nieuwe Batman en Robin is verschenen. Met Dick Grayson als
de nieuwe Batman en met Bruce Wayne's zoon Damian als Robin
wordt een nieuw tijdperk voor deze en alle betrokken comics
ingeluid en dat wordt met gepaste bombarie gebracht. Na een
openingsscène vol actie wordt ruimte gemaakt voor boeiende
interactie tussen Dick en Damian en wordt toegewerkt naar
een cliffhanger met nieuwe, bizarre tegenstanders. Het tekenwerk
barst uit de voegen van enthousiasme en vult het verhaal prima
aan. Hoe lang de status-quo zo blijft, is de vraag. Voor nu
is dit het beste wat de 'dood' van Batman oplevert. Vijf sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
astro city:
the dark age #2 (dc)
Het centrale conflict tussen de twee gebroeders Charles en
Royal Williams gaat door, ook terwijl op de achtergrond de
superheldenwereld van begin jaren tachtig steeds grimmiger
wordt. Dat zoeken naar constrasten tussen wat deze beide broers
meemaken en wat de superhelden meemaken, wordt hoe langer
hoe geforceerder en dat doet de miniserie geen goed. Daarbij
is het ook nog zo, dat de broers Williams in herhaling vallen,
zowel wat betreft hun handelen als wat betreft de in tekstkaders
gegoten innerlijke monologen. Nergens is urgentie voelbaar,
behalve wellicht in de tekeningen, die heerlijk ouderwets
en krasserig zijn. En zo geef ik niet één ster,
maar twee sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
seaguy: the
slaves of mickey eye #3 (dc)
De miniserie eindigt zoals het begon, namelijk met een ironische
aaneenrijging van verschillende genres, kleine avonturen en
een lading clichés die onderuit wordt gehaald. Onder
dat alles zit echter een duidelijk verbindende factor en dat
maakt het tot erg prettig leesvoer. Toegegeven, de maatschappijkritische
benadering van massaconsumptie en individualiteit zat al in
de vorige miniserie en vernieuwend is dat niet meer, maar
het wordt hier spannend en vermakelijk verpakt, zowaar met
een grote actiescène tot slot. Opnieuw een compliment
aan het adres van de tekeningen, want met de lekker dikke
lijnen en gevoel voor dramatiek wordt een helder geheel afgeleverd.
Ik geef vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen cameron stewart
superman:
world of new krypton #4 (dc)
Toen aan het slot van het vorige nummer liefst drie Green
Lanterns opdoken, was dat het begin van wat veel spanning
tussen twee superheldeniconen had kunnen zijn. Dat was echter
flink misleidend, net als de cover deze maand: de Lanterns
zijn niet op New Krypton voor een gevecht. Hun gastrol blijft
mat en de rest van de plot draait uiterst voorspelbaar om
de tegenstrijdige belangen van Kal-El en generaal Zod, die
natuurlijk niets dan slechts van zin is, terwijl zijn onderdanen
hem tegen beter weten in vertrouwen. Op het vlak van het tekenwerk
geen verandering: de stijl mist diepte en is soms rommelig,
zonder dat het ooit echt middelmatig is. Al met al is het
genoeg voor twee sterren. tekst
james robinson & greg rucka tekeningen
pete woods
house of
mystery #14 (dc)
Het verhaal pikt de draad weer op waar het vóór
het tussennummer van vorige maand was gebleven. Harry en de
vader van Fig dolen rond in een onherbergzaam gebied, terwijl
de rest van de cast zich afvraagt hoe ze de twee terug kunnen
halen. Dat laatste vereist voor de ontknoping een beetje een
deus ex machina. Los daarvan zit het sterk in elkaar, met
een boeiend vulverhaal dat relevant is voor de rode draad
en met een onthulling die één van de hoofdpersonages
precies die extra laag geeft, die het nodig had. De tekeningen
scoren een voldoende. De vaste tekenaar is wederom stabiel
en de gasttekenaar laat zich van zijn stilistisch beste kant
zien. Vier sterren. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
gilbert hernandez
the boys
#31 (dynamite)
Nieuwe ronde, nieuwe kansen, want de Boys zijn op volle oorlogssterkte
en ze doen weer waar ze het beste in zijn, namelijk het een
kopje kleiner maken van vervelende superhelden. De andere
kant van het conlict zit intussen ook niet stil, wat in de
loop van dit hoofdstuk op een extreem brute en confronterende
wijze duidelijk wordt, met het gevecht van de Female als hoogtepunt.
Zonde, derhalve, dat zo'n inhoudelijk ingrijpende comic wordt
ontsierd door tekenwerk dat het geen enkele pagina haalt bij
het werk van de tijdelijk afwezige, vaste tekenaar. Van verwrongen
gezichten tot gebrek aan detail en een stijl zonder diepte,
het is erg teleurstellend. Tel alles bij elkaar op en ik geef
drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen carlos ezquerra