ultimatum:
spider-man requiem #1 (marvel)
Als epiloog van de titel Ultimate Spider-Man wordt deze miniserie
gelanceerd, waarin J. Jonah Jameson lang en goed nadenkt over
wat Spider-Man allemaal heeft betekend. Via een erg slimme
verteltruc levert dit een flashback op over heldhaftig optreden
van Spider-Man en Iron Man. Hoewel dat verhaal, waarin de
organisatie Hydra een plichtmatige hoofdrol speelt, eigenlijk
niet bijzonder is, slaagt het wel in het fris, jong en dynamisch
neerzetten van Spider-Man, precies zoals hij die afgelopen
jaren heeft gestraald als strippersonage. Het werk van de
oorspronkelijke en de huidige tekenaar oogt sterk en stabiel,
op de cover na. Alles bij elkaar net te dun, vandaar geen
vier, wel drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
& mark bagley
dark tower:
the fall of gilead #2 (marvel)
Met het zo vreselijk lage tempo van het eerste deel vers in
het geheugen, is het goed nieuws, dat het verhaal nu enige
vaart krijgt. De dood van Rolands moeder wordt gebruikt als
een rimpeling in een meer, een rimpeling die steeds groter
wordt en meer mensen raakt. Dat levert spanning op die de
serie nodig had, al blijft het overmatig gebruik van tekstkaders
die weinig meer doen dan vertellen wat al zichtbaar is toch
een beetje vervelend. Over het tekenwerk gesproken, het is
en blijft jammer dat de vaste tekenaar verstek laat gaan.
Waar kleur en sfeer hier oogstrelend zijn, mist het dynamiek.
En het totale gebrek aan achtergronden is een ergernis aan
het worden. Twee sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
richard isanove
destroyer
#3 (marvel)
In zijn nadagen wil de superheld Destroyer alle losse eindjes
van zijn leven opruimen. In dit geval betekent het, dat hij
de oude vijanden wil vermoorden. In dit derde hoofdstuk van
de miniserie komt het tot een confrontatie tussen Destroyer
en Scar, die zijn dochter heeft ontvoerd en hem uitnodigt
voor een groots eindgevecht. Daarmee is direct alles gezegd,
want inhoudelijk blijft dit steken op het niveau van brute
gevechten, heel veel bloed en weinig echte diepgang. Het voelt
simpel, mede door het tekenwerk, dat de gewelddadige scènes
berooft van hun impact met een volledig rode, met bloed besmeurde
Destroyer. Het eindresultaat valt toch tegen, daarom geef
ik twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen cory walker
incognito
#4 (marvel)
Het verhaal over Zack Overkill neemt een voorspelbare wending
en nu zit hij vast tussen twee geheime organisaties die hem
willen gebruiken in hun strijd tegen elkaar. Het maakt het
hoofdpersonage een speelbal van de plot en dat is misschien
niet de beste keuze voor de serie, want dit nummer blijft
hangen in expositie van bijpersonages die elkaar alles voorkauwen.
Een overduidelijk tussennummer, dus, dat het moet hebben van
het tekenwerk. De krasserige lijnen, diepe kleuren en de lay-out
die simpel doch effectief is; het verdient op alle fronten
een compliment. Hopelijk wordt het einde van de reeks weer
coherenter. Voor nu kan ik niet hoger gaan dan een score van
twee sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
batman: streets
of gotham #1 (dc)
Alle vernieuwingen in de comics over Batman vragen blijkbaar
om extra series. Het gaat om de insteek, want op dat vlak
onderscheidt de nieuwe reeks zich van de rest: Batman en Robin
worden met een beetje meer afstand benaderd en commissaris
Gordons aanwezigheid geeft een boeiend perspectief dat doet
denken aan de serie Gotham Central. Inhoudelijk is het inleidend
en Firefly als schurk spreekt niet tot de verbeelding. Het
tekenwerk is simpel, dynamisch en erg aantrekkelijk, in die
zin dat het altijd precies het noodzakelijke overbrengt. Het
vulverhaal over Manhunter is zeer welkom, hoewel deze introductie
wat geforceerd voelt. Ja, een serie met veel mogelijkheden,
kortom, drie sterren. tekst
paul dini tekeningen dustin nguyen
air #10 (dc)
De plot wordt verplaatst naar 1063 voor Christus, waar we
kennismaken met Luc en de oude, wijze Yaotl. Deze twee bespreken
de belangrijke, mystieke zaken van het leven en het is knap
hoe dat een nummer lang boeiend wordt gehouden én hoe
tegelijkertijd een link wordt gelegd met de vertelling in
het heden, met de rode draad van de serie. Strikt genomen
is dit allemaal uitleg, expositie, maar het is zo elegant
verpakt en zo intrigerend gebracht, dat het zich staande houdt
en nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Uiteraard helpt het
sierlijke, gedetailleerde tekenwerk daarbij. Het houterige
in de stijl heeft iets statigs en dat past bij dit verhaal.
Vier sterren is hier op zijn plaats. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
young liars
#16 (dc)
Het eind van deze serie is in zicht. Toch lijkt het of het
verhaal nog steeds blijft uitbreiden en van afronden niets
moet hebben. Hier gaat alle aandacht uit naar Ronald, inwoner
van het dorpje dat tegenwoordig Browning heet, die is geobsedeerd
door yin en yang en zijn broodjeszaak ook zo noemt. De komst
van Loreli zet zijn leven op zijn kop, de komst van keten
Brown Bag betekent het einde van zijn winkel. En ergens tussendoor
is heel subtiel een link met de rode draad zichtbaar. Structureel
een knap verhaal, al kan het frustrerend zijn dat het zo vaag
blijft. Over de tekeningen geen klachten, want die zijn mooi,
subtiel en stabiel. Zonde dat het moet eindigen. Dit verdient
vier sterren. tekst
&tekeningen david lapham
ex machina
#43 (dc)
Na de gebruikelijke flashback, sinds het nieuwe avontuur met
Pherson in de hoofdrol, gaat het verhaal verder waar het was
gebleven, namelijk het laten zien van heel veel pratende gezichten.
Hoewel het tempo laag ligt, is het de mysterieuze ontwikkeling
in het subplot over de 'white box' die de aandacht meer dan
vasthoudt. Sterker, ook de ontwikkelingen rondom burgemeester
Hundred zijn fascinerend, omdat ze een gevoel van verandering
kennen. Het tekenwerk is bijgekomen van een nummer waarin
het aan achtergronddetails ontbrak. Hier zijn de dikke lijnen
en elegante composities als vanouds, met de warme kleuren
als sluitstuk. Drie sterren is te weinig, vandaar vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris