incognito
#5 (marvel)
Met nog één nummer te gaan, komen de verhaalstrengen
langzaam bij elkaar. Zack Overkill is weliswaar nu nog steeds
een speelbal van de plot, het is deze keer veel minder vervelend.
Daarbij bevat zijn interactie met Ava Destruction een grappige
knipoog naar de clichés van de crime noir: even denkt
Zack dat hij na een verleidelijke avond door Ava om de tuin
is geleid. Metacommentaar kan voor een keer toch best wel
effectief zijn. Verder biedt het verhaal een interessante
cliffhanger en de tekeningen kunnen overtuigen. De krasserige
stijl is effectief, de composities zijn spannend en de inkleuring
is warm en helder. Tel alles bij elkaar op en ik kom uit op
een score van vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
dark avengers
#7 (marvel)
Zo vroeg in de crossover met de X-Men is al sprake van een
tussennummer. Centraal staat het conflict tussen mutanten
in San Francisco en de Avengers van Norman Osborn, met hier
en daar wat andere partijen en andere belangen op de achtergrond.
Mutantenhaat neemt belachelijke proporties aan en het is jammer
dat Simon Trask toch weer doorslaat naar archetypische schurk.
Wel boeiend zijn de ontwikkelingen rond Emma Frost: ze wordt
niet zomaar weer afgeschilderd als schurk en dat is prettig.
Wat tekeningen betreft, is duidelijk dat de gasttekenaar in
de stijl van de vaste tekenaar werkt. Het resultaat is netjes,
doch net wat minder krachtig en ietwat gehaast. Twee sterren. tekst
matt fraction tekeningen luke ross
x-factor
#46 (marvel)
Al maanden worden op knappe wijze drie verschillende verhaalstrengen
om elkaar heen verteld, waarbij de verhaallijn over Jamie
Madrox zich bovendien nog afspeelt in de toekomst. Niettemin
staat alles met elkaar in verband en langzaam wordt duidelijk
hoe die vork precies in de steel zit. Deze maand ligt de nadruk
in het heden meer op de actie, wat voor een minder gebalanceerd
nummer zorgt. Desondanks houden de dialogen en de humor alles
interessant. Het gebruik van cliffhangers is inmiddels een
echt handelsmerk geworden, al zijn sommige betrokken personages
erg obscuur. Prima tekenwerk, als altijd, met heldere gezichten
en een stijl die zeer sfeervol is. Vandaar drie sterren. tekst
peter david tekeningen marco santucci
wednesday
comics #2 (dc)
De stripverhalen van telkens één pagina per
week, gedrukt op krantenpapier, blijven intrigeren. In dit
tweede deel wordt duidelijk hoe sommige makers het concept
'vervolgverhaal' in hun vertelling verwerken. Soms loopt het
verhaal keurig door, een andere keer wordt van scène
gewisseld en weer een ander verhaal schakelt, zo lijkt het
wel, over op iets totaal anders. Die afwisseling versterkt
de ervaring van het format, al kan het niet helemaal voorkomen
dat vooral de verhalen over Batman en Superman wat fragmentarisch
aanvoelen. Het onverzichtelijke Wonder Woman blijft de enige
echt zwakke plek, terwijl de tekeningen van begin tot eind
sterk en aantrekkelijk zijn. Drie sterren. tekst
brian azzarello & various tekeningen
eduardo risso & various
batman: streets
of gotham #2 (dc)
Voor een serie die de bredere verbanden wil schetsen en Gotham
als stad én als personage wil gebruiken, komt dit nummer
chaotisch over. Het is net of de scènes niet aan elkaar
worden gekoppeld, alsof ze niet met elkaar in verband staan.
Uiteraard is dit deels een gevolg van de grote cast, maar
het is meer: Firefly is geen intrigerende schurk, Batman en
Robin kunnen zich in deze titel niet voldoende onderscheiden
van de vorige dragers van hun kostuums en het slot is geforceerd.
Tempo en dialogen zorgen gelukkig voor compensatie, net als
het vulverhaal over Manhunter. Ook de gestileerde tekeningen
dragen bij aan het totaalplaatje, dus al met al is een score
van twee sterren mogelijk. tekst
paul dini tekeningen dustin nguyen
air #11 (dc)
De aandacht gaat uit naar de gebeurtenissen in het heden,
ditmaal met een compact, charmant en vlot verteld verhaal
over Blythe's aanvaring met Gian. Helaas wordt op dat punt
elk cliché uit de kast gehaald. Zodra Blythe tegen
Gian zegt, dat ze van hem walgt, is al duidelijk dat de twee
bij elkaar in bed zullen belanden en voor spanningen zorgen
met Zayn. Extreem vrijgevochten feministisch is anno 2009
een trend en dat is ook wat overdreven, maar hier laat Blythe
zich bespelen als willoos prinsesje en dat is een kwalijke
zaak. De tekeningen maken veel goed, want de stijl, met arcering
en mooie beelden, sluit aan op het verhaal. Door de clichés
blijf ik steken op twee sterren. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
young liars
#17 (dc)
Het web van dubbele bodems, veranderende identiteiten en samenzweringen
wordt groter en groter, ook met nog slechts één
nummer voor de boeg. Dat getuigt van durf. Waarschijnlijk
volgt volgende keer ook geen allesomvattend antwoord op de
vragen die open zijn gebleven; daar is dit de comic niet voor.
Alles kan een leugen zijn en niets is de waarheid, precies
zoals de titel van de serie anderhalf jaar geleden beloofde.
Wat wel altijd vaststaat, is de boeiende vertelstijl, de verknipte,
sterke personages en uiteraard het tekenwerk, dat in alle
eenvoud effectief, sfeervol en van een constant niveau is
gebleven. Om die reden verdient ook dit nummer ruimschoots
een score van vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #43 (dc)
Een driedelig verhaal over de bewoners van het Empire State
Building, zonder hoofdrol voor Matthew Roth, neemt een sinistere
wending wanneer Tony een unieke kans krijgt: wraak op één
van de mensen die erbij was toen zijn vrouw en zijn kinderen
bruut werden vermoord. Of het manipulatie is of echte wraak,
dat blijft in het midden en daarin schuilt ook de kracht van
dit hoofdstuk. Het enige nadeel is, dat de manier van vertellen,
met veel decompressie, voor een dusdanig hoog leestempo zorgt,
dat de comic binnen zeven minuten uit is. De tekeningen zijn
wat gedetailleerder dan normaal gesproken, wat bijdraagt aan
een beklemmende, duistere sfeer. Lang verhaal kort, dit krijgt
vier sterren. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly
rasl #5 (cartoon)
De lading expositie van de vorige keer wordt gevolgd door
ontwikkelingen van persoonlijke aard voor Robert, ofwel Rasl.
Daarbij staat de seksualiteit voorop, want in elke scène,
inclusief flashbacks, wordt gehint naar vreemdgaan, naar lust
en de dieperliggende liefde. Omdat de nadruk daar zo zeer
op ligt, worden de interessante terzijdes over de rode draad
van de titel naar de achtergrond verdrongen en dat is, zeker
met de lange periode tussen twee nummers, een gemiste kans.
Neemt niet weg, dat de teksten, personages en het tempo wel
uitnodigend zijn. Idem voor het tekenwerk, dat met een strakke
animatiestijl voldoende realisme neer kan zetten. Voor nu
is drie sterren zeker genoeg. tekst
& tekeningen jeff smith