ultimatum:
spider-man requiem #2 (marvel)
Het probleem van deze miniserie is, dat de flashback over
het heldhaftige optreden van Spider-Man niet heldhaftig is.
Sterker nog, de flashbacks met de Hulk zijn relatief doorsnee
en steken niet uit boven de vele hoogtepunten die de reguliere
serie heeft gekend. Los daarvan is de structuur van de twee
nummers wel weer heerlijk slim bedacht. Niet alleen geeft
het een eerbetoon en een overzicht, het is tevens een mooie
gelegenheid voor het naast elkaar zien van het werk van de
enige twee tekenaars die de serie sinds het begin heeft gekend.
En dat tekenwerk is overwegend stabiel, dynamisch en fris,
exact zoals het al die jaren is geweest. Toch geen drie, wel
twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
& mark bagley
dark tower:
the fall of gilead #3 (marvel)
Dit nummer staat in het teken van de dood, van rouw en van
de verwerking ervan. Helaas brengt dat opnieuw zo'n laag tempo
met zich mee, dat aan het eind van dit hoofdstuk niet heel
veel is gebeurd. De meeste aandacht gaat uit naar Aileen:
haar rol wordt uitvergroot en het is een gemiste kans dat
hier de geijkte paden en de clichés over man en vrouw
worden gevolgd. Wat als altijd van een betrouwbaar niveau
is, dat is de sfeer die wordt opgeroepen door de teksten en
de dialogen. Dat geldt ook voor de inkleuring, maar het tekenwerk
laat geregeld een steekje vallen. Het is statisch zonder dat
het uitdagend of sierlijk is. Tel alles bij elkaar op en ik
kom uit op een score van twee sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
richard isanove
fantastic
four #569 (marvel)
Zo groots de komst van de nieuwe makers werd gebracht, zo
onzichtbaar hebben zij het toneel via de zijdeur verlaten,
nog vóór het eind van hun run. In dit afsluitende
deel worden de subplots van het afgelopen jaar op aardige
doch geforceerde wijze bij elkaar gebracht. Daarbij verloopt
de confrontatie met Doom voorspelbaar, inclusief een eind
dat extreem abrupt is. De epiloog over het huwelijk van Ben
Grimm en Deborah Green slaat vervolgens de plank mis, omdat
Debbie nooit voldoende is uitgediept. De lezer geeft niet
om haar. Het werk van de vervangende tekenaar is verrassend
in de stijl van de vaste tekenaar en om die reden geef ik
twee sterren in plaats van slechts één. tekst
joe ahearne & mark millar tekeningen
stuart immonen
wednesday
comics #4 (dc)
Een maand krantenstrips heeft een duidelijke scheiding afgeleverd
tussen de goede en de minder overtuigende vervolgverhalen.
Kamandi is de verrassing van de reeks. Hoewel de ouderwetse
aanpak van illustraties bij de tekst een beetje geforceerd
voelt, zit het vol avontuur en kan het altijd terugvallen
op de prachtige tekeningen. The Demon and Catwoman ontspoort
ditmaal ineens met te taaie teksten en een vreemde wending
in het verhaal en ook Hawkman herbergt een onverwachte wending
die de toon van het avontuur op zijn kop zet. Het gemiddelde
niveau van het tekenwerk blijft beter dan het gemiddelde schrijfniveau,
maar het koren wordt nu van het kaf gescheiden. Drie sterren. tekst
brian azzarello & various tekeningen
eduardo risso & various
detective
comics #855 (dc)
Batwoman neemt het op tegen de leider van de Religion of Crime
en de vele hallucinaties die dat tot gevolg heeft, geven precies
het soort inzichten dat het nieuwe hoofdpersonage van de serie
op dit moment nodig heeft. Hoewel weinig gebeurt, is de plot
leuk genoeg voor het vasthouden van de aandacht, mede dankzij
het verteltempo en de sterke dialogen. Daar moet echter wel
bij worden opgemerkt dat de gekke teksten van Alice, die enkel
citaten gebruikt, redelijk gekunsteld aanvoelen. Op het vlak
van de tekeningen zijn uitsluitend complimenten van toepassing.
De stijl is indrukwekkend, met oog voor detail, compositie
en voor dramatiek. Vijf sterren is te veel, daarom vier sterren. tekst
greg rucka tekeningen j h williams iii
rapture #3
(dark horse)
Gil en Evelyn blijken halverwege de miniserie hoofdpersonages
die blijven hangen in hun eigen archetype. Vooral bij Evelyn
is dat opzichtig merkbaar. Zij blijft zaniken over hoe ze
haar nieuwe verantwoordelijkheden liever kwijt dan rijk is
en over hoe ze alleen op zoek is naar haar geliefde Gil. Deze
keer is het weliswaar functioneel voor de cliffhanger, het
is toch een karakterschets die eendimensionaal is en te weinig
sympathie kan opwekken. Dat schaadt de kracht van het concept
en dat is jammer. Over de tekeningen moet worden gezegd, dat
de stijl nog altijd niet uit de voeten kan met kleine kaders.
Hoe groter, hoe overtuigender. Gezien de plus- en minpunten
geef ik één ster. tekst
taki soma & michael avon oeming tekeningen
michael avon oeming