reborn #2
(marvel)
Het weinig originele aspect van een Captain America die door
de tijd stuitert en enkele belangrijke gebeurtenissen van
vroeger opnieuw meemaakt, wordt deels gecompenseerd door de
de manier waarop het personage omgaat met die ontwikkelingen.
De scènes die niet om Captain America draaien, gaan
in dit nummer helaas zozeer over crossover 'Dark Reign', dat
het niet altijd de aandacht vasthoudt. Een overdaad aan Norman
Osborn schaadt vandaag de dag nogal. De twee tekenaars verdelen
de taken erg slim, al past het extreem realistische niet bij
die andere stijl, die rauwer en krasseriger is. Vooralsnog
is het plichtmatig en dus kom ik uit op een score van slechts
twee sterren. tekst
ed brubaker tekeningen bryan hitch &
butch guice
destroyer
#5 (marvel)
De nadagen van de oude superheld Destroyer eindigen zowel
volgens de verwachtingen als net anders dan de clichés
voorschrijven. Want natuurlijk gaat Destroyer in dit slotdeel
van de miniserie de confrontatie aan met de dood en natuurlijk
levert dat een bruut gevecht op met een aantrekkelijke choreografie.
Volgens de genreclichés moet de held dan doodgaan en
het is op dat punt dat vrij zoetsappig wordt afgeweken. Het
cynisme en fatalisme van het karakter wordt eigenlijk beloond
en dat is een vreemde boodschap. Het tekenwerk laat zich wel
van de beste kant zien, met strakke lijnen en krachtige poses.
Al met al valt de serie wat tegen, vandaar twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen cory walker
greek street
#2 (dc)
Net als in het introductienummer staat het hele verhaal in
het teken van de introductie van de conflicten en van de personages.
Omdat de cast zo groot is, krijgt niet iedereen voldoende
ruimte voor diepgang en dat is jammer, want de basis van het
verhaal is boeiend. Ook de zo verwarrende schrijfstijl houdt
aan, inclusief raadselachtige dialogen en scènes die
nauwelijks met elkaar in verband staan. Het maakt de comic
ontoegankelijk, iets wat een deel twee van een serie niet
mag doen. Gelukkig zijn de tekeningen van hoog niveau. Van
de gestileerde lijnen tot de Europese manier van vertellen
en van de warme kleuren tot de vreemde sfeer, het is genoeg
voor drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen davide gianfelice
astro city:
the dark age #4 (dc)
Meer dan voorheen daait het om de superhelden en niet om de
'gewone' man. Ergens is dat wel ironisch, aan het eind van
een verhaallijn die heeft gedraaid om een clichématig
en nauwelijks aansprekend dilemma van de broers Charles en
Royal Williams. Ze zijn ditmaal ondergeschikt aan de gebeurtenissen
en dat is behoorlijk verfrissend, al ondermijnt het de insteek
van de serie als geheel. Het spreekt voor zich, dat alle bekende
stijlelementen volop worden gebruikt. De makers vernieuwen
niet meer en dat is een treurige conclusie. Toch is het tekenwerk
nog wel dusdanig helder, lekker ouderwets en sfeervol, dat
ik niet lager ga dan twee sterren. Niettemin, dit is voor
mij het eind van de reeks. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
wednesday
comics #5 (dc)
De wekelijkse krantenstrip krijgt langzaamaan een vaste vorm,
in die zin dat de meeste verhalen brengen wat ervan wordt
verwacht. Metamorpho keert gelukkig terug naar een echte vertelling,
al is het redactionele pech dat een balloon naar een verkeerd
personage wijst. Zoiets zou niet mogen gebeuren. Deadman en
Kamandi kunnen overtuigen, terwijl Supergirl domweg vermakelijk
blijft. Metal Man verzandt veel te veel in uitleg, met een
traag tempo dat het eindresultaat nog ouderwetser maakt dan
het al was. Ook de monologen van Demon worden saai. De tekeningen
zijn over de gehele linie sterk, sfeervol en zeker keurig
toegespitst op het format. Drie sterren is dus op zijn plaats. tekst
neil gaiman & various tekeningen michael
allred & various
superman:
world of new krypton #6 (dc)
Een aanslag op Zod betekent dat New Krypton volledig in rep
en roer is. Het onderzoek levert al vrij snel een verdachte
op en aanwijzingen die leiden naar Aarde. Dat zet de deur
wagenwijd open voor de terugkeer van Kal-El in de rol van
Superman en dat werd wel tijd. Uiteindelijk zijn de personages
dusdanig ondergeschikt aan de plot, dat het ten koste gaat
van de diepgang waar de vorige delen zo hard aan is gewerkt.
Het tekenwerk draagt daar als altijd een beetje aan bij, want
de stijl is te rommelig en kan niet voldoende spektakel en
diepte in de composities leggen. Het is af en toe heel gedetailleerd,
maar het is afstandelijk. En wát een lelijke cover!
Kortom, ik geef twee sterren. tekst
james robinson & greg rucka tekeningen
pete woods
house of
mystery #16 (dc)
Na de grote onthullingen van het vorige hoofdstuk verdwijnt
het tempo nu zomaar totaal uit het verhaal. Harry en Fig duiken
voorspelbaar met elkaar in bed en de rest van de cast hangt
een beetje om tafel. Dat wat doorgaans als vulverhaal wordt
beschouwd, is ditmaal eigenlijk een hoofdverhaal, want dat
horroravontuur is slim, meeslepend en vermakelijk, met voldoende
donker en overtuigend tekenwerk. Uiteraard is ook het tekenwerk
van het hoofdverhaal van het gebruikelijke niveau: alle dunne
lijnen en sierlijke shots vormen enige compensatie voor het
gebrek aan plot. Het is vooral door het vulverhaal dat ik
geen twee sterren geef en toch nog een eindscore van drie
sterren uitdeel. tekst
matthew sturges & bill willingham tekeningen
luca rossi & richard corben
echo #14
(abstract)
Een schakelnummer, zo kan dit hoofdstuk worden omschreven.
Alle spelers van het spel worden strategisch over het speelbord
geschoven en het tempo ligt relatief laag, zodat ruimte ontstaat
voor de personages, hun motieven en hun gevoelens. Meestal
werkt dat goed en halverwege, zodra een 'oplossing' voor de
metalen substantie wordt gepresenteerd, werkt het zelfs uitstekend.
Door de vele schijven is echter nauwelijks tot geen ruimte
voor de eigenlijke hoofdrolspeelster en dat is wel jammer.
De tekeningen verdienen niets dan lof, want hoe afwisselend
de locaties van de verschillende scènes ook zijn, alles
wordt met dezelfde charme vormgegeven. Drie sterren is zeker
haalbaar. tekst
& tekeningen terry moore
buffy, the
vampire slayer #27 (dark horse)
Buffy, haar vrienden en de Slayers reizen af naar Tibet, op
zoek naar Oz, die hen wellicht kan helpen bij het maskeren
van hun magie. Want magie, dat is hoe Twilight de Slayers
telkens weer kan vinden. Dat voelt een klein beetje geforceerd
en het gaat ook in tegen het principe van de televisieserie
Buffy: waarom moeten de hoofdpersonages verbergen wat ze zijn?
Toch is de rest van het verhaal slim in elkaar gezet en vlot
verteld, met voldoende humor en veel aandacht voor wat Oz
de laatste jaren heeft gedaan. Het tekenwerk is op zijn sterkst
in die flashbacks en het is onder de maat in de steriele scènes
over Twilight, al kan dat ook aan de kleur liggen. Hoe dan
ook, drie sterren. tekst
jane espenson tekeningen georges jeanty
the boys
#33 (dynamite)
Butcher neemt het op tegen de superhelden van Payback en dat
draait als vanzelfsprekend uit op een bruut en bloederig gevecht.
Tussendoor worden verschillende subplots aangestipt, zonder
dat ze afleiden van de hoofdmoot van het nummer. Dat maakt
het tot een rechtlijnig verhaal waarin het tempo hoog ligt
en pas op het einde iets meer ruimte komt voor dialogen die
verder kunnen gaan dan gevechtskreten. En omdat dit helemaal
past bij de toon van de reeks, is het geen bezwaar. Wat ook
helpt, is dat de matige tekenaar van vorige keer is vervangen
door een andere gasttekenaar, die meer diepte in zijn rommelige
stijl heeft. Daarom geef ik geen twee, wel drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen john mccrea